Special Thank For Kayu…ตามคำขอข้างล่างอ่ะค่ะ อ่านแล้วแวะมาบอกด้วยนะคะถูกใจหรือเปล่า ^^ จาก Lunazia (บุ๋มบิ๋ม)
ขอตอนพิเศษ ที่ไหน... ห้องครัว ใครกับใคร.... ยองเเบกับซึงริ สถานการ์ใด.... อันนี้คิดไม่ออกจริงๆฮับ NC หรือไม่.......NC แน่นอน คิคิ : kayu
○♥○♥○♥○♥○♥○♥○♥○ТДЕ♂ЯЇ○♥○♥○♥○♥○♥○♥○♥○
สมมติว่า....เวลาผ่านไปสิบปี
“อือ...ฮยองครับ” ลี ซึงฮยอนควานหาร่างของใครบางคนที่นอนเคียงข้างกันมาตลอดคืน แต่ตอนนี้มีเพียงที่นอนว่างเปล่าเย็นเฉียบที่เขาสัมผัสถึง
พี่ยองแบหายไปไหน!
ซึงฮยอนผวาเฮือก ปัดผ้าห่มหนาออกจากร่างเปลือยเปล่าของตนเอง ท่อนบนแข็งแกร่งอุดมด้วยกล้ามเนื้อ ผิวขาวละเอียดเคลื่อนไหวไปตามแรงเคลื่อนไหวยามย่างเท้าลงไปยังชั้นล่าง เช้าตรู่ที่อากาศสดชื่นมีเพียงความเงียบสงบแทรกซึมอยู่ทุกอณู สายตาซึงฮยอนกวาดมองไปยังทุกๆส่วนของบ้าน
ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี
ห้องหนังสือก็ไม่มี
ห้องครัว...ร่างของคนที่กำลังตามหาอยู่ที่นั่นเอง พี่ยองแบของเขากำลังยืนหันหลังให้เคลื่อนไหวไปมา ซึงฮยอนที่เหม่อมองแอบคิดว่าท่วงท่าด้านหลังช่างเร้าใจสุดๆ ยองแบสวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาวบางๆ กับกางเกงวอมสีเทา คาดผ้ากันเปื้อนลายน่ารักสดใสที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญ ไหล่ทั้งสองข้างขยับเคลื่อนไหวแต่เงอะงะๆ ซึงฮยอนมองคนที่กลายร่างเป็นพ่อครัวในตอนนี้แล้วอมยิ้มแก้มปริอย่างมีความสุข
“โอ้ยยยย!!” เสียงยองแบอุทานอย่างเจ็บปวด ซึงฮยอนถลาเข้าไปหาร่างนั้นอย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรไปฮะพี่” ซึงฮยอนคว้ามือที่ตอนนี้อาบด้วยเลือดแดงเข้ม “มีดบาด” ซึงฮยอนหน้าเสียหากเป็นไปได้เขาขอเจ็บแทนพี่ยองแบยังจะดีกว่าเป็นไหนๆ
“ไม่เป็นไรเลย...แค่เจ็บนิดเดียวเองนายอย่าโวยวายไปสิ” ยองแบขมวดคิ้วใส่คนที่ออกอาการเว่อร์กว่าเขาที่เป็นคนเจ็บเสียอีก ซึงริไม่ยอมปล่อยมือค่อยๆหยิบทิชชู่มาซับเลือดออกอย่างเบามือ
“ปล่อยเถอะเดี๋ยวเอาไปล้างๆน้ำซักพักเลือดก็หยุดเองน่า” ยองแบยื้อมือจากการเกาะกุมของซึงฮยอนที่ยังประคองมือเขาเอาไว้ราวกับของล้ำค่า
“งั้นผมล้างให้เองนะ...” ซึงฮยอนพูดจบไม่รอคำอนุญาตจากเจ้าของมือก็รีบก้มลงดูดกลืนนิ้วเรียวเข้าปากไป
“อ้ะ!! มันแสบปล่อยๆๆ” ยองแบพยายามดึงมือออก น้ำตาคลอเพราะความแสบจากบาดแผล ยิ่งโดนน้ำยิ่งแสบไปใหญ่ ที่ปลายนิ้วอุ่นวาบพร้อมสัมผัสนุ่มๆ ที่ฉกวนดูดกลืนราวกับว่าเป็นขนมหวาน
“อือ..ปล่อยเถอะ เลือดมันหยุดแล้ว” ยองแบหน้าแดงที่ซึงฮยอนล้างแผลเขาด้วยวิธีนี้ แถมยังเอาลิ้นมาคลอเคลียไล้เลียอีก สายตาหวานของซึงริช้อนขึ้นมองยองแบที่ใบหน้าแดงก่ำ ความน่ารักของคนตรงหน้ากระตุ้นเขาให้ลากลิ้นเลื้อยไปตามง่ามนิ้ว ซึงฮยอนกัดเม้มหยอกเอินนิ้วเรียวทีละนิ้ว ช้าๆ นุ่มนวล จนรู้สึกว่ามือข้างนั้นสั่นน้อยๆจึงยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
“ผมว่าให้ผมรักษาให้ดีกว่านะครับ” ซึงฮยอนบอกคนตรงหน้าด้วยสายตาวับหวาน ผลักร่างของยองแบติดเคาท์เตอร์ด้านหลัง สองแขนคร่อมร่างที่ก้มหน้างุดหลบหลีกใบหน้าซุกซนของซึงฮยอน
“แบบนี้ไม่ใช่การรักษาซักหน่อย” ยองแบกล่าวอ้อมแอ้ม พยายามผลักใสร่างสูงที่แนบชิดไปซะทุกส่วน ซึงฮยอนหัวเราะน้อยๆ อย่างพอใจ มือก็ล้วงลึกไปภายใต้กางเกงลูบคลำเป้าหมายเบาๆ รั้งจนกางเกงร่วงไปกองที่ข้อเท้า
“พะพอเถอะ ซึงฮยอน!” ยองแบพยายามขัดขืนด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น สองมือเกาะบ่าสูงเอาไว้เพราะขาสองข้างอ่อนแรงเกินกว่าจะพยุงตัวได้ด้วยเอง ไหนจะปลายลิ้นร้อนชื้นที่คอยไล้เลียไปตามซอกคอและใบหู ยิ่งสูบเอาเรี่ยวแรงไปจากเขา
“น่านะ...ผมหยุดไม่ได้แล้ว” ซึงฮยอนออดอ้อนกับคนในอ้อมกอดเสียงหวาน ปลายจมูกกดลงแก้มทั้งสองสูดกลิ่นหอมเข้าปอด เพิ่มน้ำหนักมือที่บีบเคล้นหยอกเย้ายองแบน้อย จนลุกชันดุนดันฝ่ามือจนเห็นได้ชัด ซึงฮยอนวนกลับไปประกบริมฝีปากอีกครั้ง ลมหายใจสอดประสานพร้อมเพรียง เรียวลิ้นพัวพันจนยากแยกออกว่าใครเป็นคนเริ่ม
“อืม..อื้อ!!!” ซึงฮยอนจงใจบีบที่ส่วนปลายแรงๆ จนยองแบร้องครางออกมาอีก คิดจะกลั้นเสียงเอาไว้ยังเร็วไปร้อยปี ซึงฮยอนยิ้มให้ยองแบที่เงยหน้ามองเขาอย่างอาฆาตหน่อยๆ
“อย่ามองแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวผมไม่อ่อนโยนให้นะ” ซึงฮยอนล้อเลียนยองแบที่ก้มซุกใบหน้ากับซอกคอของตน เพราะลมหายใจอุ่นที่รินรดยิ่งทำให้เขาอารมณ์กระเจิง ซึงฮยอนขบกรามแน่นอย่างยับยั้งใจตัวเอง พยายามสัมผัสทุกส่วนอย่างอ่อนโยนแต่ยองแบที่บดเบียดใบหน้าแนบชิดผิวกายเหมือนจงใจ ราวกลับกำลังปลุกเร้าอารมณ์บ้าคลั่งของเขา
“อ๊ะ!...” ยองแบส่งเสียงอย่างตกใจที่จู่ๆ ซึงฮยอนพลันสอดขาแทรกกลางระหว่างขาทั้งสองข้างที่อ่อนแรงของเขา แต่ริมฝีปากของร่างสูงกลับดูดกลืนเสียงเอาไว้ทั้งหมด ยองแบได้แต่ตอบสนองให้กับปลายลิ้นที่เรียกร้องนั้น สองแขนโอบคอของซึงฮยอนเพื่อพยุงร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง และส่วนอ่อนไหวถูกปลุกเร้าจนร่างกายสั่นเทิ้มเป็นที่พอใจของซึงฮยอนยิ่งนัก ซึงฮยอนผละมือจากแก่นกายที่ร้อนระอุของยองแบ เลื่อนไปยังด้านหลังที่บิดส่ายไปมาเหมือนกำลังรอคอยสัมผัสจากเขาอยู่
“อ้ะ ...อือออ....” ยองแบกลั้นเสียงครางเอาไว้เมื่อรู้สึกถึงการล่วงล้ำของปลายนิ้ว เขาขบฟันกับริมฝีปากล่างเอาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บแต่ไม่เท่าความเสียวซ่านที่รุกล้ำเข้ามาภายใน การเคลื่อนไหวเนิบช้าแต่ทว่ามั่นคงของซึงฮยอนกระตุ้นอาการร้อนรุ่มในกายขึ้นจนแทบกรีดเสียงร้องเพื่อระบายความอึดอัดในอกออกมา
“เคร้ง!!” มือที่ปัดป่ายของยองแบทำเอาจานกระเบื้องเนื้อดีร่วงหล่นจากเคาท์เตอร์แตกเป็นเสี่ยงๆ กระจายเต็มพื้น แต่ทั้งสองกลับไม่ได้ใส่ใจบรรเลงเพลงสวาทจนทั้งห้องอบอวลด้วยความร้อนและมึนเมาของเพลิงราคะที่ต่างฝ่ายต่างจุดให้กัน กลิ่นซุปหอมกรุ่นล่องลอยในอากาศ แต่ชายหนุ่มทั้งสองหาได้สนใจ มอบสัมผัสให้กันและกัน
“ซึงฮยอน...” ยองแบครางเรียกเสียงแหบแห้ง ไล้เลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองเมื่อความต้องการมาถึงขีดสุด ดวงตาทอแววออดอ้อนวอนขอให้ซึงฮยอนเลิกทรมานร่างกายเขาเสียที ซึงฮยอนเองก็แทบทนไม่ไหวแต่เขาชอบที่จะเห็นพี่ยองแบร้องขอและอ้อนวอนด้วยใบหน้านี้ที่สุด
“อะไรครับคนดี...” ซึงฮยอนแกล้งไม่เข้าใจสายตาเยิ้มหวานนั้น ก้มลงซุกใบหน้ากับกกหูที่ไวต่อสัมผัสของคนในวงแขน ยองแบเบี่ยงหนีแต่ไม่พ้นปลายลิ้นที่แตะสัมผัส จนใจต้องส่งเสียงครางตอบรับความรู้สึกนั้น
“อืออ...เลิกแกล้งซักที” ยองแบกล่าวพลางทิ้งร่างกายเอนไปด้านหลังแอ่นรับสัมผัสร้อนๆ จากคนตรงหน้า ซึงฮยอนเงยหน้าขึ้นมองยองแบ ใบหน้าแดงก่ำจนถึงใบหู ริมฝีปากบวมเจ่อเพราะจูบของเขา สายตาหวานฉ่ำที่ตอนนี้หรี่ปรืออย่างยั่วยวน ซึงฮยอนแทบยกธงขาวยอมแพ้ในเกมส์รักครั้งนี้เสียให้ได้
“พี่ยองแบน่ารักจัง” ยองแบพอได้ฟังก็ก้มหลบสายตาเพราะความอาย แม้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันมาพักหนึ่งแล้วแต่ยองแบกลับไม่ชินซักที ทั้งที่เมื่อก่อนซึงฮยอนออกจะนารักแท้ๆ ทำไมตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ได้นะ เขาพ่ายแพ้ให้ผู้ชายตรงหน้านี้ได้ยังไง
“อา...อือ!!” ยองแบครางรับปลายลิ้นที่หยอกเอินยอดอกของตัวเอง ความร้ายกาจของซึงฮยอนคือไม่ยอมให้เขามีเวลาว่างได้คิดเรื่องใดๆ ขณะที่พวกเขารักกันอย่างนี้ แรงดูดเม้มยิ่งทำให้ร่างของยองแบเอนทิ้งไปด้านหลังทั้งหมดจนแทบนอนแผ่บนเคาท์เตอร์ไปแล้ว ซึงฮยอนเห็นดังนั้นรีบทิ้งร่างลงทาบทับลากลิ้นผ่านผิวกายเรียบลื่นแข็งแกร่งด้วยกล้ามเนื้องดงาม ที่เขาเคยวาดหวังว่าจะได้ครอบครอง
“ดะเดี๋ยว...อื้อ ซึงฮยอน” ยองแบยันกายบนศอกทั้งสองข้างก้มลงมองซึงฮยอนที่ครอบครองส่วนอ่อนไหวของเขาเอาไว้ในปาก ปลายลิ้นช่ำชองตวัดวนรอบส่วนปลายแล้วกลืนท่อนเนื้อที่สั่นระริกนั้นเข้าไปจนมิด
“ซี้ดด อา” ยองแบปลดปล่อยเสียงครางพอใจต่อสัมผัส สอดแทรกปลายนิ้วไปกับเส้นผมนุ่มลื่นของซึงฮยอนยามใดที่ซึงฮยอนรูดจนถึงยอดแล้ววกกลับลงไปใหม่ยองแบก็จะกดศีรษะนั้นไว้แน่น ความเสียวซ่านแทบประทุผ่านกำแพงความอดทนออกมาแต่ซึงฮยอนกลับถอนริมฝีปากออกแล้วใช้อุ้งมือบีบรัดไม่ยอมให้เขาปลดปล่อย!
“อืมม ไอ้บ้าปล่อยสิ” ยองแบว่าอย่างขุ่นเคืองใบหน้าแดงก่ำเพราะต้องการปลดปล่อยอย่างที่สุด
“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลยนะครับ” ซึงฮยอนปลดกางเกงตนเองลงด้วยมืออีกข้าง เผยร่างลูกชายที่ผงาดชูชันต่อสายตาของยองแบ ยิ่งมอง สวนนั้นของซึงฮยอนยิ่งขยายใหญ่เหมือนกำลังท้าทาย ยองแบกลืนน้ำลายลำคอแห้งผากไม่มีเสียงใดจะเปล่งออกมา
“ดูสิฮะ ลูกชายผมมันดีใจใหญ่เลย” ซึงฮยอนทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนคนตรงหน้าที่ไม่ละสายตาจากส่วนอ่อนไหวของเขา
“บ้าสิ ปล่อยนะ” ยองแบขัดขืนแต่ช้าไปแล้ว เพราะซึงฮยอนบดเบียดท่อนเนื้อร้อนๆนั่นกับด้านหลังจนยองแบสะดุ้งเฮือก ถอยหนีอย่างลืมตัว
“ดะเดี๋ยวอ้ะ!!” ยอแบพยายามท้วง ซึงฮยอนตรึงขาทั้งสองข้างของยองแบไว้บนบ่า ผลักดันเข้าไปจนมิด ยองแบทุดฮวบนอนหมดเรี่ยวแรงไม่มีต่อต้านซึงฮยอนได้อีก ซึ่งสมใจเขาที่สุด พอขยับคลึงจนช่องทางขยายสามารถให้เขาเคลื่อนไหวได้สะดวก ซึงฮยอนจึงเริ่มเคลื่อนกายเข้าออกช้าๆ บางครั้งเหมือนจะรัวเร็วกระแทกกระทั้นจนยองแบส่งเสียงครางลั่น บางครั้งเชื่องช้าจนยองแบแอบขัดใจที่โดนคนที่ทาบทับอยู่กลั่นแกล้งเอา
“อืออ ซึงฮยอนพอแล้ว” ลี ซึงฮยอนยิ้มรู้ทันยองแบเพราะคำที่บอกว่าพอนั้นหมายถึง ให้เลิกแกล้งซักที! ซึงฮยอนรอคอยอยู่ก่อนแล้วจึงเร่งจังหวะเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์
“พี่ยองแบดีจังเลยครับ!!!” ซึงฮยอนเคลื่อนไหวสะโพกเข้าหายองแบที่ตอบรับเป็นอย่างดี มือข้างหนึ่งกระตุ้นส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของยองแบ เสียงหัวใจถี่รัวของทั้งสองสอดประสานแทบเป็นจังหวะเดียวกัน ร่างสั่นเทิ้มเมื่อรู้สึกถึงแรงกระแทกสุกท้ายที่ปลดปล่อยความรู้สึกสุขสมออกมาพร้อมกัน ของเหลวสาดเปรอะเปื้อนแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงของยองแบ ยอดอกแดงระเรื่อและร่องรอยจุมพิตร้อนแรงปรากฏไปทั่วแผ่นผิวขาวเนียน ซึงอยอนหอบหายใจหนักๆ ทรุดร่างลงทาบทับคนรักอย่างหมดแรง แรงตอดรัดที่ตรงนั้นทำให้ไฟราคะของเขากระพือขึ้นอีก ท่อนเนื้อที่หดเล็กกลับขยายใหญ่อย่างรู้งาน
“อะเดี๋ยว!!” ยองแบที่พลันรู้สึกก็สายไปแล้ว ซึงฮยอนประกบปิดเสียงค้านเอาไว้แล้วเริ่มขยับเคลื่อนกายบดเบียดเรียกร้องให้คนข้างใต้ตอบสนองเขาอีกครั้ง!
เมื่อพายุโหมกระหน่ำผ่านพ้นไปซึงฮยอนโอบอุ้มร่างที่หมดสติของยองแบขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านพัก ทันทีที่เดินผ่านห้องนั่งเล่นปรากฏว่าเขาไม่ได้อยู่ลำพังกับพี่ยองแบเท่านั้น ลี ซึงฮยอนอึ้งต่อภาพตรงหน้า เชว ซึงฮยอนชายที่มีใบหน้าคมเข้มกำลังขมวดคิ้วเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่างที่แสนสำคัญ ถัดจากนั้นเป็น คัง แดซอง ที่อมยิ้มเหลือบมองเขาพลางยักคิ้วให้อย่างอารมณ์ดีแล้วหันกลับไปสนใจสิ่งที่อยู่ในมือแทน ควอน จียงที่เอนกายครึ่งนั่งครึ่งนอนกัดนิ้วเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าทักทายให้หนึ่งทีแล้วเลิกสนใจเขาที่ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม คุณยางที่นั่งข้างพี่แดซองโบกมือให้เขาทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ทั้งหมดนั่งล้อมเป็นวงกำลังจั่วไพ่กันแบบหน้าดำคร่ำเคร่ง ทั้งที่เขายังตะลึงค้างอยู่กับที่เผลอกระชับอ้อมกอดแน่นเพิ่งรู้สึกถึงคนในอ้อมแนที่หลับสนิท
ดีแล้วที่หลับไป...
ไม่อย่างนั้นพี่ยองแบอาจฆ่าเขาด้วยกล้ามแขนงามๆนั้นแน่
ลี ซึงฮยอนกลืนน้ำลายเอื้อกไม่กล้าส่งเสียง
“นี่นายไม่หนาวมั้งเหรอไง” พี่ซึงฮยอนพี่ใหญ่หันมาทางเขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจไพ่ในมือ ใช่เขารู้สึก ว่าร่างกายท่อนล่างเย็นวาบๆ เหมือนกันไม่ต้องให้บอกซ้ำลี ซึงฮยอนรีบเดินขึ้นบันไดทีละสองขั้นจนลับร่างเท่านั้น ก็ได้ยินเสียงระเบิดหัวเราะจากคนที่ทำเป็นสนใจไพ่ในมือนักหนา ซึงอยอนหน้าร้อนวูบอับอายที่ถูกเห็นตอนที่น่าขายหน้าที่สุด แล้วทุกคนได้ยินไปถึงไหนต่อไหนเนี่ย ซึงฮยอนวางร่างพี่ยองแบบนเตียงนุ่มแล้วเข้าห้องอาบน้ำเปิดน้ำอุ่นจนเต็ม แล้วกลับมาช้อนร่างที่ยังพริ้มหลับไปยังอ่างอาบน้ำ...เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จซึงฮยอนรีบวิ่งลงไปยังห้องนั่งเล่นทันที ก่อนที่คนบนเตียงจะตื่นขึ้นาเขาต้องทำอะไรบางอย่าง
“ทำไม!...”
“ชนะแล้ว!!!!” เสียงพี่จียงดังขัดขึ้นก่อนที่เขาจะได้กล่าวจนจบประโยค คนอื่นๆทำหน้าเซ็งแล้วควักบัตรเครดิตดำเมื่อมออกมาจากกระเป๋าโยนสุมลงบนไพ่ที่แผ่หลาอยู่กลางโต๊ะเล็กๆนั่น
“อย่ารูดหมดนะฮะพี่จียง” คัง แดซองเอ่ยเบาๆ ใบหน้าสลดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปทาง ควอน จียงที่กำลังกรีดนิ้วไปบนบัตรวงเงินไม่จำกัดเหล่านั้น
“จะพยายามนะ” จียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีสุดๆ พลางจูบบัตรในมือตบท้ายอย่างสะใจ
“นี่นายจูบบัตรใครวะ” ชเว ซึงฮยอนมองจียงตาขวาง จียงส่งสายว่าไม่เข้าใจที่คนตัวโตพูด
“เอามานี่!!” แล้วซึงฮยอนคนพี่ก็ทำท่าจะแย่งบัตรออกจากมือจียงที่เบี่ยงหลบ
“ไม่ให้นี่เป็นของฉันแล้วนะโว้ย” จียงรีบยัดบัตรทั้งหมดใส่กระเป๋าตัวเอง
“ถ้าจะจูบมาจูบฉันนี่เดี๋ยวจัดให้” ชเว ซึงฮยอนตะโกนใส่จียง ทุกคนส่ายหัวให้พี่ใหญ่อย่างเอื่อมระอา จียงหน้าแดงจรดใบหูแล้วได้แต่วิ่งหนีไปหลบด้านหลังของเขา
“มักเน่!ดูพี่นายดิเป็นบ้าไปแล้ว” จียงส่งเสียงอ้อนใส่ซึงฮยอนน้องเล็กของทุกคนที่กำลังมองกราดไปอย่างเดือดๆ
“ทุกคนเข้ามาได้ยังไงครับ!!!” จียงมองซึงอยอนที่เป็นกำแพงหวาดๆแล้วรีบวิ่งกลับหลบที่ด้านหลังของซึงฮยอนคนพี่แทน ซึ่งคนตัวโตรออยู่ก่อนคว้าร่างบางสู่วงแขนแน่นแต่จียงไม่มีท่าทีขัดขืน
“ว่าไงครับ!!” คราวนี้ ลี ซึงฮยอนกวาดตาไปยัง คัง แดซองที่หมุนแก้วน้ำในมือเล่นกลบเกลื่อน แก้วน้ำ!! แล้วเข้าไปเอามาตอนไหน
“คุณยางว่าไงครับ!!” ซึงฮยอนหันไปจ้องหน้าคุณยางที่เบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่างไม่ยอมสบสายตาของซึงฮยอนน้องเล็กที่ครั้งหนึ่งเคยอ้อนอย่างน่ารัก
“ก็......เดินเข้ามาดิประตูหน้าบ้านไม่ได้ล็อกนี่หว่า” พี่ใหญ่เอ่ยเบาๆ จียงพยักหน้าสนับสนุน
“น่าพวกเราแค่นั่งตรงนี้เล่นไพ่รอพวกนาย.......ไม่ได้รบกวนซักติ้ดดด” พี่แดซองพูดยิ้มๆ ซึ่งใบหน้านี้กระตุ้นโทสะของผมเป็นอย่างดี
“ใช่ๆ ถึงเสียงจะดังไปหน่อยพวกเราก็ไม่ถือหรอกนะ ฮิๆ” จียงหัวเราะขำชอบใจซึงฮยอนใบหน้าแดงก่ำอย่างอับอาย
“ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจแอบดูหรอกนะ..พอดีประตูห้องครัวมันไม่ได้ปิดน่ะ!!” คุณยางพูดปิดท้ายก่อนเดินผละจากไป ปล่อยให้คนรับฟังอย่าง ลี ซึงฮยอนได้แต่นิ่งอึ้ง
ความรู้สึกเหมือนโดนกรรมสนองที่เคยแอบดูพวกพี่จียงกับพี่ใหญ่ซึงฮยอน แล้วทำไมเขาถึงโดนคนเดียวเล่าเมื่อวันนั้นพี่แดซองก็ดูกับเขาด้วยนี่!! เมื่อแขกไม่ได้รับเชิญกลับไปหมดแล้วซึงฮยอนจึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ดีแล้วที่พี่ยองแบยังหลับอยู่ไม่งั้นไม่รู้ว่าจะโวยวายเขาแค่ไหน
หวังว่าพวกนั้นคงไม่พูดให้พี่ยองแบฟังนะ...
ซึงฮยอนถอนใจทิ้งแล้วหันกลับหวังจะขึ้นบันไดกลับห้องไปนอนกอดคนรัก แต่สายตาร้อนระอุเหมือนมีควันไฟพวยพุ่งคู่นั้นทำเขาพูดไม่ออก
“พี่ยองแบ...”ชายหนุ่มครางชื่อที่หวาดกลัวออกมา ยองแบที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยยืนนิ่งใบหน้าโกรธจ้องมองเขาจนไม่กล้าหายใจ
“ไอบ้า!! เพราะนายคนเดียว” ยองแบหันกายวิ่งขึ้นไปยังด้านบนปล่อยให้ซึงฮยอนอ้าปากหวังจะแก้ตัว
“ฮยองคร้าบบบบ” ซึงอยอนวิ่งตามขึ้นไปแต่ไม่ทันประตูห้องที่พลันปิดลง เขาได้แต่ทุบประตูเรียกให้คนภายในเปิดรับเข้าไป ขณะที่มือทุบประตูในใจก็อาฆาตพี่ๆที่มาทำให้เขาเดือดร้อนแล้วจากไปเอาไว้มีโอกาสเอาคืนเมื่อไหร่เข้าจะคืนให้พันเท่าเลยจริงๆ ลี ซึงฮยอนบอกตัวเองปากก็เอ่ย
“ฮยองครับเปิดประตูนะครับ ...ฮยองงงง”
○♥○♥○♥○♥○♥○♥○♥○ТДЕ♂ЯЇ○♥○♥○♥○♥○♥○♥○♥○
ชอบมากกกกกกก
ตอบลบฮามากกกกกกกกกกกก
หื่น(?)มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮ่าๆๆๆๆ
(กรีดร้องพร้อมทึ้งหัวตัวเอง)
แต่งเก่งมากเลยยยยยยยยยย
(ยกนิ้ว)