BigBang: between us!!... Choi seung hyun
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
Choi seung hyun: ตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์จากเขาคนนั้น โทรมาเยาะเย้ยผมว่าจียงตามผู้หญิงไปที่ห้องความโกรธก็แทบจะเผาผลาญจิตใจผมเหมือนไฟลามทุ่ง ตัวผมเองก็ได้แต่รอจียงกลับมาอย่างกระวนกระวายที่สุด ความไม่พอใจยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ สมองที่คิดว่าร่างกายของจียงถูกเธอคนนั้นสัมผัส ริมฝีปากอิ่มคงกำลังบดเบียดแนบสนิท ดวงตาของจียงคงกำลังจับจ้องเธอ ไม่ใช่ผม!!
สายตาที่จียงมองผมมีแต่ความไม่พอใจ จียงไม่เคยเรียกผมว่าพี่ชาย
ทำไม!! ผมเฝ้าถามตัวเองว่าทำพลาดตรงไหน วิธีการเข้าหาจียงของผมมันแปลกหรือน่ารังเกียจมากเหรอ ทุกครั้งที่ผมชวนคุย พยายามเข้าใกล้ จียงมักจะถอยห่างเสมอ อาจเพราะแววตาที่จ้องมองจียงมันไปเต็มไปด้วยความสนใจและอยากสัมผัสลูบไล้อย่างเหลือเกิน...(หื่นออกนอกหน้านั่นเอง - -‘)
ร่างจียงที่เดินลงจากแท็กซี่ทำให้ผมที่กำลังยืนคอยอยู่ที่หน้าประตูต้องหยุดนิ่งเพื่อพยายามสะกดกั้นอารมณ์ร้ายๆที่กำลังจะระเบิดออกมา
ไม่ได้!! ผมต้องพูดดีๆ กับจียง เพราะเขาคงไม่ค่อยพอใจผมมากนักหรอก
“นายกลับดึกจังนะ!!” ผมเอ่ยถามออกไป แต่เสียงที่แสดงความไม่พอใจยังเล็ดลอดออกไปจนได้ ผมถอนใจเพื่อสูดหายใจลึกอย่างข่มอารมณ์
กลิ่นหอม!! น้ำหอมกลิ่นหวานแบบของผู้หญิงโชยออกมาจากร่างของจียง ผมกลั้นหายใจทันที ความต้องการที่จะสงบเยือกเย็นมลายหายไป...ยิ่งได้ฟังที่คนๆนั้นเล่าว่าจียงกับเธอคนที่เป็นแฟนสาวไปต่อกันอีกผมเลยสติแตก!!
“แดซองต้องมาเปิดประตูไม่ใช่เหรอ แล้วนายลงมารอทำไม!!” จียงเอ่ยเสียงแข็งปนรำคาญอย่างชัดเจน ผมที่พยายามข่มความโกรธอยู่เหมือนมีใครโยนดินปืนเข้าใส่กองไฟ พร้อมที่จะตูมได้ทุกเมื่อ!! ผมเบี่ยงร่างให้จียงเมื่อเขาผ่านเข้าไปด้านในก็จ้ำอ้าวตรงไปที่ห้องตัวเองทันที มีหรือผมจะยอมเชื้อระเบิดตอนนี้มันพร้อมแล้ว ขาดแต่คนกดปุ่มเท่านั้น!! ผมเดินตามไปกระชากแขนจียงที่ตั้งหน้าตั้งตาเดินเข้าห้องจนร่างที่บางกว่าผมมากลอยมาประทะแผ่นอกของผมเต็มรัก
“อุ๊บ!! นายทำอะไรวะ” หมอนั้นตะคอกใส่ผมเสียงดัง
“นาย!!” ผมกัดฟันกรอดพยายามหอบเอาอากาศเข้าเพื่อลดความร้อนรุ่มในใจลงบ้าง “ไปนอนกับใครมา!!” แต่คำถามนี้ผมก็อดตะคอกใส่เขาไม่ได้อยู่ดีเป็นใครก็โกรธจริงไหม ในเมื่อคนที่เราชอบไปนอนกับคนอื่น ไปให้คนอื่นสัมผัส ทำไมไม่ใช่ผมเล่า!!
“มันเรื่องของฉันโว้ยนายไม่เกี่ยว” จียงตะโกนใส่หน้าผม อาการโมโหจัดของหมอนั่นทำให้ผมออกแรงบีบแขนหมอนั่นแน่นอย่างลืมตัว แต่หมอนั่นไม่รู้ตัวอยู่เหมือนกันเพราะไม่เห็นโอดโอยเพราะความเจ็บปวดเลย
“นายอย่ายุ่งเรื่องฉัน” คำพูดเย็นๆ เหมือนจียงทุ่มราดน้ำใส่หัวผม ทำผมมึนงงไปด้วยความเจ็บและเสียใจมาก พอได้สติก็เห็นจียงกำลังเดินเข้าห้องตัวเองไปแล้วผมไม่รอช้ารีบแทรกร่างเข้าไปด้วยทันที
“นายจะเอาไงเนี่ย อยากมีเรื่องกับฉันนักรึไงหา!!” จียงที่ท่าทางตกใจกับการเคลื่อนไหวของผมพูดใส่หน้าเหมือนใกล้หมดความอดทนแล้ว
“หุบปาก!!” ผมตะคอกใส่หมอนั่นพร้อมกับคว้าร่างบางมาเขย่าเหมือนคนขาดสติจนจียงหัวสั่นหัวคลอน
ทำไม!! ต้องเป็นคนอื่น
ผมคร่ำครวญในใจและหมอนั่นเองคงดื่มเหล้ามาสมควรพอโดนเขย่าเข้าหน่อยก็เลยมึนผมถือโอกาสผลักร่างบางลงนอนแผ่บนเตียงและรีบโถมร่างผมที่หนากว่าทาบทับตามทันที ผมและจียงต่างคนต่างนิ่งเงียบความคิดชั่วร้ายแวบเข้ามาในหัวผม ความคิดอยากแก้เผ็ดอยากให้จียงสำนึกความคิดบางอย่างพรั่งพรูเข้ามา เหมือนเป็นแรงกระตุ้นสิ่งที่ผมไม่อยากทำกับจียงจนกว่าเราจะเข้าใกล้กันมากกว่านี้ซะก่อน
ตอนนี้คงต้องทำซะแล้ว!!
ผมแสยะยิ้มอย่างพอใจในความคิดของตัวเองเมื่อตกลงใจที่จะทำบางอย่างที่เก็บกดมานานกับคนตรงหน้า
“หึ...นายคงชอบที่คู่นอนของนายทำให้สินะเธอทำดีรึเปล่า เอาใจนายสุดๆไปเลยใช่มะ” ผมเอ่ยใส่หน้าคนตัวเล็กที่นอนนิ่งแววตาหวาดระแวงอยู่ใต้ร่างผมหมอนั่นพยายามดิ้นรนเล็กน้อยแต่ก็ไม่ค่อยเป็นผลมากนักเพราะท่าที่ผมทับอยู่มันริดรอนเรี่ยวแรงหมอนั่นไปเกินครึ่งแล้วด้วยซ้ำ
“หุบปากไปเลยซึงฮยอนนายยุ่งเรื่องฉันมากไปแล้วรู้ไว้ซะ” เมื่อแรงสู้ไม่ได้จียงก็ตะโกนใส่ผมอีกแต่ผมไม่รู้สึกโกรธเลยซักนิดเลยตอกกลับใหหมอนั่นเจ็บใจเล่นบ้าง
“คงงั้นแหละ ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอเด็ดมั้ยเผื่อจะได้ขอใช้บริการบ้าง...”
ปึ้ก!!! ผมพูดไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำเจ้าจียงก็โขกหน้าผากใส่ผมซะเต็มเหนี่ยวเล่นเอามึนไปหลายวิเหมือนกัน
“นาย!! หึอย่ามาสำนึกทีหลังละกัน” ผมกัดฟันกรอดแค่นเสียงเอ่ยใส่หมอนั่นที่เริ่มหน้าซีดลงเมื่อได้ฟังที่ผมคาดโทษเรียบร้อย
“นายจะทำอะไร!!” จียงเอ่ยถามผมซึ่งกำลังยกยิ้มที่มุมปากอย่างเป็นต่อ เดี๋ยวนะที่รักรอแค่แป๊บเดียวจะบอกว่าฉันจะทำอะไรนาย !! หึหึ...
“นายออกไปจากห้องฉันดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยคุย” หมอนั่นพยายามพูดกับผมที่ยิ้มเหมือนคนบ้า คิดว่ามุขนี้จะได้ผลเหรอเนี่ยคงคิดตื้นๆอยู่สินะจียงนายคิดช้าไปแล้วหากนายยอมคุยดีๆ แต่แรกเราคงไม่มาถึงขั้นตอนนี้แน่นอน มันสายไปแล้ว...
“อะไรกัน....ก็ฉันอยากรู้” ผมยิ้มยั่วให้คนใต้ร่าง “ว่าระหว่างเธอที่นายไปหามาวันนี้กับฉัน...” คราวนี้ปลายจมูกโด่งของผมกำลังกดลงที่ข้างแก้มของจียง “ใครจะทำให้นายครางได้มากกว่ากัน!!” แล้วผมก็ชิงลงมือปฏิบัติภารกิจที่ตั้งใจ โดยการซุกไซร้ทั้งจมูกและริมฝีปากที่ใบหน้าและซอกคอที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมจากผู้หญิงคนนั้นติดอยู่ นั่นยิ่งทำให้ผมต้องลบร่องรอยเหล่านั้นออกไปให้เร็วที่สุด!!
“ไม่นะ” เสียงห้ามสั่นพร่าน้อยๆของจียงยิ่งกระตุ้นไฟราคะในตัวผม
“นายล้อเล่นใช่มั้ย!!” จียงพยายามผลักใสร่างกายผมอีก ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้ผลซักนิด ผมจัดการรวบข้อมือทั้งสองไว้ในอุ้งผมข้างหนึ่งแล้วใช้ข้างที่เหลือล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตของหมอนั่นทันที ยิ่งจียงที่นอนนิ่งยิ่งทำให้ผมย่ามใจเลิกชายเสื้อขึ้นสูงจนเผยผิวขาวสะอาดและยอดอกชมพูเข้มที่เริ่มแข็งเกร็งเพราะน้ำมือของผมไปแล้ว
“ฉันผู้ชายนะเว้ย” จียงคงพยายามเตือนสติผม แต่อยากบอกกลับไปเหมือนกันว่า
นั่นแหละที่ต้องการ!! หึหึ
ดวงตาสั่นระริกและมีน้ำตารื้นขึ้นเอ่อขอบตาเรียวเรียกอารมณ์ผมให้ยิ่งพลุ่งพล่านมากขึ้นจนแทบหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว!!
“นายล้อเล่นแรงไปแล้วนะ!!” คราวนี้จียงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงมาก แต่มันไม่ได้ผลหรอกในเวลานี้ที่ผมหน้ามืดไปแล้วเรียบร้อย
“หึ นายไร้เดียงสาหรือแกล้งไม่รู้กันแน่จี ฉันไม่ได้ล้อเล่น!!” ผมสบตาเรียวนิ่งบอกว่ากำลังเอาจริง!! หมอนั่นตะลึงไปก่อนจะเริ่มดิ้นอีกครั้ง
“ไม่นะ!!” จียงเบี่ยงใบหน้าจากจูบผมที่พยายามปรนเปรอให้ “ฮึกก!....” แต่เสียงครางแผ่วเบาก็ยังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน รางบางนิ่งเงียบไปอีกอาการขัดขืนอ่อนแรงลงไปมาก ผมดูดเม้มที่ยอดอกเหมือนกับลังลิ้มรสอาหาร และกลืนกินเหมือนคนกระหายหิวอย่างหนัก มือและริมฝีปากที่ละจากยอดลดลงสู้ท้องน้อยที่มีกล้ามเนื้อพองาม ผิวขาวเนียนละเอียดยิ่งทำให้ผมเพลิดไปจนกู่ไม่กลับ!!
“นะนายจะบ้าเหรอไง ฉันเป็นตัวผู้เหมือนนายนะ ดูดีๆ สิ!!” จียงยังพยายามเตือนสติผมอีกทั้งๆที่มันแทบจะไร้ผลผมใช้มือข้างหนึ่งปลดกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเก่งของจียง จนเห็นขอบกางเกงบ็อกเซอร์สีขาวตัวบาง ความเป็นชายที่นูนขึ้นใต้บ็อกเซอร์นั่นแสดงความต้องการตามธรรมชาติชายหนุ่มอย่างจียงออกมา ยิ่งผมกระตุ้นด้วยจูบที่เหนือท้องน้อยและมือที่บีบเคล้นบั้นท้ายที่เกร็งเครียดจียงน้อยยิ่งขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดความปราถนา!!
“นายเองก็ต้องการนี่นา ยังจะปากแข็งอยู่อีกเหรอ...” คำพูดเย้าแหย่ใส่ร่างเล็กที่นอนสงบเหมือนคนไร้กระดูก ร่างที่สั่นระริกด้วยแรงปราถนาและเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาแค่เล็กน้อยเพราะการข่มกลั้นเอาไว้ ยิ่งทำให้ผมอยากแกล้งให้คนตรงหน้าทุรนทุรายจนแทบขาดใจ
“มะไม่ ...อืมมมห์ ฮ่า!!” เพราะการปฏิเสธที่ไม่เข้าท่าเอาซะเลยผมเลยจัดการลงโทษหมอนั่นด้วยการขบลงบนจียงน้อยเบาๆ แต่มันก็เพียงพอที่จะกระตุ้นความเสียวซ่านกับคนที่ได้รับการปรนเปรอด้วยพิศวาสจากผม เมื่อคนใต้ร่างเอาแต่บิดไปมาและคงไร้เรี่ยวแรงขัดขืนผมก็ผละร่างที่ทาบแนบสนิทออกมาอย่างย่ามใจ เป็นผลให้จียงที่นอนนิ่งมานานเด้งร่างจากเตียงอย่างว่องไว!!
“อึ๊ก!!” เสียงอุทานจากจียงเพราะผมที่นั่งทับท่อนขาของจียงอยู่ไม่ยินยอม ตวัดคว้าเอวบางไว้แน่น รัดร่างเล็กเข้ามาแนบสนิทไปกับตัวเองเสียทุกส่วนแทบจะรวมไปเป็นร่างเดียวกันถ้าเป็นไปได้
“อย่าน่า...” ผมกระซิบข้างหูเสียงพร่า “ตอนนี้นายเองคงทรมานมากสินะ ให้ฉันช่วยนายดีกว่า” ผมเสนอเหมือนคนจิตใจดีทั้งที่ทั้งหมดนี่คืฝีมือผมล้วนๆ
“ก็นาย!!...” จียงกัดฟันพูดได้แค่นั้นก็ต้องเงียบปากไปเพราะตอนนี้ผมจัดการล้วงมือข้างหนึ่งที่ว่างงานไปปลุกเจ้าจีน้อยจนปริเปล่ง รูดไปจนสุดแล้ววกลงข้างล่างใหม่ ช้าๆ และนุ่มนวลเท่าที่มือนี้จะทำได้ ผมถนอมร่างกายของจียงที่สุด อ่อนโยนจนแทบไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้ ทั้งที่อารมณ์โหมกระหน่ำเหมือนพายุ คงเพราะความรู้สึกนั้นสินะที่ทำให้ผมเป็นไปได้!!
“ไหนดูสิหน้าตาน่ารักหรือเปล่า...อืม” ผมก้มลงมองจีน้อยอย่างล้อเลียนแล้วครางออกมาเมื่อแท่งเนื้อที่แดงระเรื่อเพราะฝีมือผมสั่นระริกสู้มืออยู่เบื้องล่าง ส่วนปลายที่มีน้ำใสๆ เยิ้มออกมาเล็กน้อยทำเอาผมเลือดกำเดาแทบกระฉูด!! (คนแต่งเลือดก็จะหมดตัวแล้ว เหอๆ ซับๆ)
“นายดูดีมากเลย ฮ่า~” ผมโน้มร่างไปกระซิบที่ข้างหูจียง เป่าลมหายใจรดหมอนั่นอย่างจงใจ
“ถะถอยออกไปห่างๆนะ” จียงยังพยายามจะต้านทานความต้องการของตัวเองจนถึงที่สุด หมอนี่คงไม่รู้ตัวเองเลยว่าชอบสัมผัสผมแค่ไหน!! ผมไม่ฟังที่หมอนั่นบอกครูดฟันลงบนผิวเนื้อที่แดงระเรื่อไปเพราะแรงอารมณ์และจากปากและมือของผม จากนั้นวกมาหาใบหน้าที่ผมเฝ้ามองและคิดว่าน่ารักเหลือเกิน แตะริมฝีปากปัดแผ่วเหมือนขนนกบนผิวแก้มจนถึงเรียวปากได้รูปอิ่มที่เผยออกเพื่อหอบหายใจ ผมประกบเม้มบนความนุ่มเป่าลมหายใจอุ่นๆ แลบเลียดูดกลืนริมฝีปากจียงเหมือนกำลังกัดกินขนมหวาน และมันช่างหวานเหมือนที่ผมเฝ้าฝันอยู่ทุกวัน
“อือออ....” จียงส่งเสียงครางด้วยความรัญจวน ผมเลยถือโอกาสสอดแทรกเรียวลิ้นลุกล้ำ กวาดต้อนและดุนดันลิ้นเล็กที่ที่พยายามฝืนทั้งที่สติแทบจะไม่มีเหลือแล้วแท้
ใจแข็งจังนะ!!
ผมคิดเมื่อกดหนักๆลงบนริมฝีปากที่พยายามขัดขืน เมื่อหลอกล่อจนจียงยอมจูบตอบได้แล้ว ผมก็ถอนลิ้นของตัวเองออกเพื่อให้ลิ้นเล็กๆนั้นไล่ติดตามมาด้วยแรงปราถนาเมื่อจียงหลงกลผมก็ไล้เลียบนริมฝีปากบางของหมอนั่นต่อด้วยขบเม้มหนักๆ เพื่อย้ำความหวานอีกครั้งมือที่ทำงานอยู่ข้างล่างไม่ได้หยุดทั้งปากและลิ้นต่างทำงานอย่างสัมพันธ์กันด้วยดี ผละจากปากอิ่มได้ผมก็ฉกไปที่กกหูเพื่อกระซิบถ้อยคำหวานบอกความต้องการของตัวเองให้จียงฟัง หมอนั่นถดหนีเพราะอาการเสียวซ่านที่แฝงไปลมหายใจ!!
“จี....นายรู้สึกดีหรือเปล่า ฮืมม” ผมถามหมอนั่นเสียงแหบพร่าตัวผมเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว ยิ่งเห็นคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเอนกายแหงนเงยศีรษะไปด้านหลังอย่างเคลิบเคลิ้มยิ่งกระตุ้นต่อมหื่นให้ทำงานหนักกว่าเดิม ความต้องการปลดปล่อยทำให้การควบคุมตัวเองแทบเป็นไปไม่ได้
ไม่ได้นะ!! ผมเตือนตัวเอง หากพลาดพลั้งทำให้จียงรู้สึกไม่ดีผมคงจะไม่ได้ทำแบบนี้อีกแน่ เพราะฉะนั้นผมต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวานทำอย่างทะนุถนอม ทำให้จียงสุขสมจนแทบเสพติดความรู้สึก และปราถนาแรงกล้าต้องการมันจากผมอีกเรื่อยๆ เมื่อวาดแผนไว้ในใจเสร็จสรรพก็ออกแรงผลักร่างที่ไร้แรงต้านลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง จียงปรือตาขึ้นมองแล้วเบือนหนีสายตาที่ร้อนแรงของผมไปทางอื่น
“อยากให้ช่วยหรือเปล่าจี...” ผมเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยเสียงเนิบนาบเหมือนเกียจคร้านแต่สายตาเร่าร้อนไม่ได้บอกว่าเป็นไปตามนั้นเลย หมอนั่นหลับตาแน่นไม่ยอมตอบคำถามผม เอาแต่นิ่งเงียบ
“นายไม่ตอบเหรอ” ผมรูดเบาๆที่จีน้อยเพื่อกระตุ้นเตือน “ถ้านายไม่ตอบฉันก็ปล่อยให้นายทรมานอยู่อย่างนี้แหละ” ผมแหย่หมอนั่นซึ่งได้ผลคราวนี้ลืมตาขึ้นมองผมเหมือนอยากจะกัดกินเนื้อและดื่มเลือดผมลงคอไปด้วยความโกรธ
“นะนี่ก็ฝีมือนายทั้งนั้น...” หมอนั่นกัดฟันพูดไม่อย่างนั้นคงจะเปล่งเสียงครางออกมาแทนแล้ว ผมยังหยอกเย้าเจ้าจีน้อยไม่หยุดออกแรงกดอีกและเพิ่มความเร็วขึ้นนิดหน่อย หมอนั่นก็ส่งเสียงครางเบาๆเหมือนแมวออกมาอย่างพออกพอใจแต่มือที่บีบ รัดส่วนปลายเพื่อรังแกคนร่างเล็กและเอาแต่จ้องมองจียงนิ่ง ใบหน้าที่แย้มยิ้มกลับแข็งกระด้างขึ้นเมื่อจียงต่อต้านผมมากเกินไป
“นายจะไม่พูดจริงๆเหรอ!!” ผมกัดฟันพูด หมอนี่หัวแข็งเกินไปแล้วทั้งๆที่ผมแค่ต้องการฟังเท่านั้น
“พูดสิ!!” ผมตะคอกใส่ร่างเล็กอีก “บอกว่านายอยากให้ฉันช่วย” ผมสงเคราะห์ด้วยการแนะนำจียงที่เบือนหน้าที่แดงก่ำหนีสายตาผม มันไม่ได้ผลเลยนะจียงนายยังนอนอยู่ใต้ร่างฉันอยู่แท้ๆ ผมอยากตะโกนใส่คนที่ไม่ยอมรับความต้องการของตัวเองตรงหน้า
“ไม่งั้น!...ฉันจะทรมานนาย ช้าๆ นานๆ ทรมานที่สุด” ผมขู่ไปพลางก็แลบเลียฝีปากตัวเองจ้องมองร่างกึ่งเปลือยเปล่าของจียงอย่างหมายมาด เมื่อคนหัวแข็งยังนิ่งเงียบ ผมเลยก้มลงที่จีน้อยจูบปัดๆ โดนนิดๆ แล้วเลยไปยังเรียวขาแกร่งแทน ร่างจียงเกร็งไปครู่หนึ่งอย่างคาดหวังแต่ผมก็เอาแต่จูบปัดผ่านไปเหมือนปีกผีเสื้อ ร่างที่แน่นิ่งที่เคยต่อต้านเริ่มสั่นระริกบิดเร้าเพื่อเร่งให้ผมตอบสนองความต้องการให้
“เร็วๆ สินายยิ่งช้าจะยิ่งทุรนทุรายนะ!!” ผมที่กำลังก้มหน้าอยู่ใกล้จีน้อยเอ่ยแล้วเป่าลมอุ่นใส่ส่วนปลายที่แดงเรื่อของจียงเพื่อกระตุ้นเตือน หมอนั่นคงอดกลั้นเต็มที่แล้วแต่ไม่ยอมเอ่ยออกมาซะที ผมถอนใจเพราะสงสารคนตรงหน้าที่กำลังทรมานเพราะฝีมือผมมากพอแล้ว ผมเลยตัดสินใจที่จะยุติเพื่อจียงที่รักเสียที
“โอเค!! ฉันยอมแพ้นายแล้ว” ผมถอนใจแล้วก้มครอบปากกับจีน้อยที่สั่นระริกอย่างรอคอย รสชาติของจีน้อยยิ่งเร่งจังหวะดูดกลืนของผมให้ถี่เร็วขึ้น ทั้งบดริมฝีปากและปลายลิ้น หยอกเย้าท่อนเนื้อที่ปริเปล่งแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ครูดฟันและไล้วนอย่างช้าๆ ก่อนจะครอบและกลืนเข้าไปลึกจนถึงคอเป็นจังหวะถี่เร็วสลับช้าเนิบนาบ จนเสียงหอบหายใจหนักๆของจียงบอกจุดหมายปลายทางที่ใกล้มาถึง
“อืมมมม...” เสียงจียงที่พยายามสะกดกลั้น “ ฮ่าๆๆ อาห์ “ร่างบางเกร็งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะกระตุกเฮือกรุนแรงเพื่อปลดปล่อยสายธารความสุขสมที่ระเบิดพรั่งพรูสู่ปากของผม รสชาติไม่เอร็ดอร่อยเลยแต่ผมยินดีที่จะกลืนกินลูกๆของจียงลงคอไปอย่างเต็มอกเต็มใจที่สุด
“ฮึก อา....” จียงหายใจแรงจนแผ่นอกระเพื่อมขึ้นลงเหมือนคนเพิ่งผ่านการเล่นกีฬาวิบากมา แพขนตาพริ้มสนิทบวกกับปากน้อยๆ ที่เผยอออกเพื่อหอบหายใจทำให้ผมที่อดทนมานานต้องเบือนใบหน้าหนีอย่างหักห้ามใจ
ตอนนี้ยังไม่ได้!! ผมพยายามกระตุ้นเตือนตัวเองอย่างหนัก ผมยังไม่ต้องการให้จียงเกลียดผมมากกว่าเดิม ต้องรอคอยเพื่อให้จียงมอบทุกสิ่งที่ผมต้องการอย่างเต็มใจทั้งร่างกายและหัวใจ!! ใบหน้าแสนเซ็กซี่ที่นอนนิ่งใต้ร่างผมนี้คงไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ ความคิดชั่วร้ายครั้งที่สองก็เกิดขึ้น
แชะ!!...ผมจัดการล้วงเอามือถือบางออกมาจากกางเกงและถ่ายภาพที่จียงนอนหมดเรี่ยวแรง ร่างขาวที่มีร่องรอยจูบ ยอดอกที่ปริตูม ท่อนเนื้อที่ยังขยายเพราะเพิ่งจะสุขสมไปไม่นาน และใบหน้าที่แสนเย้ายวนทุกอย่างบ่งบอกว่าเกิดอะไรขึ้นได้เป็นอย่างดี
แชะๆๆ!! และผมจัดการกดถ่ายต่อไปอีกหลายๆ ภาพทั้งโคลสอัพใบหน้าจนเห็นความพอใจที่ฉายชัด และเต็มร่างที่นอนแยกขาทั้งสองออกโดยมีผมคุกเข่าอยู่ตรงกลางโดยใส่เสื้อผ้าเต็มยศ!!
“นะนายทำอะไร!!” เหมือนว่าเสียงชัตเตอร์จะปลุกให้จียงตื่นจากอารมณ์วาบหวิวได้เร็วขึ้น หมอนั่นถลึงตาใส่ผมย่างโกรธแค้น สายตาแข็งๆ จ้องมือถือผมเขม็ง ร่างที่ถูกทับท่อนล่างเอาไว้พยายามฝืนตัวเองขึ้นเพื่อยื้อแย่งมือถือของผมไป
“หึหึ...จี...นายติดหนี้ฉันเข้าให้แล้ว!!” ผมเอ่ยเสียงใส ยอมรับว่าความคิดชั่วร้ายที่เกิดในอารมณ์วูบนี้มีประโยชน์ระยะยาวกับผมจริงๆ
“นายคงไม่คิดจะเอาภาพนั้นไปทำบ้าๆ ใช่มั้ยหา!!” จียงลุกขึ้นนั่งได้แล้วผวามาหาผม แต่กางเกงที่กองอยู่ที่เข่าไม่เอื้ออำนวยต่อการเคลื่อนไหวนักผมที่อยู่ในชุดเต็มยศจึงเด้งตัวมายืนที่หน้าประตูห้องจียงเรียบร้อยแล้ว
“นั่นสินะ เอาไปทำอะไรดี...ขอบคุณที่เตือนนะฮ่าๆ” ผมแหย่หมอนั่นก่อนผลุบออกมาจากห้องจียง และโชคดีที่หลบหมอนที่ปาโดยจียงพ้นทันท่วงที
“ฮ่าๆ เฮ้อ!....” ผมเดินหัวเราะและถอนใจออกมาอย่างเป็นสุขมุ่งหน้าไปยังโซนตะวันตกที่ห้องนอนของผมอยู่มุมพอดี แต่เดินไปได้ไม่ไกลจากห้องจียงนักประตูห้องที่ฝั่งตรงข้ามเยื้องออกมานิดหน่อยก็เปิดผลั้วอย่างแรง
“!!.....” ผมผวาไปด้านหลังอย่างตกใจ ห้องยองแบนั่นแหละประตูที่เปิดอ้าซ่าโดยมียองแบยืนพิงประตูหัวฟู ใบหน้าบอกบุญก็คงไม่รับของหมอนี่ทำเอาผมพูดทักไม่ออก
“นาย!!” ยองแบกัดฟันเรียกผมที่ยืนนิ่ง “ เสียงดังมากไปแล้วเกรงใจฉันมั้งนะ ต้องตื่นเช้านะเนี่ย” เสียงแหบทุ้มแสนเสน่ห์ของยองแบเตือนผมที่ทำเสียงดัง
“นะนายได้ยินเหรอยองแบ!!” ผมเอ่ยถามเลื่อนลอย เพราะยังตื่นๆกับท่าทางฉุนจัดของยองแบอยู่มาก
“ใช่!! เต็มสองหูเลยคิดว่าผนังมันหนามากนักหรือไงหา...ดีนะที่ฝั่งตะวันออกมีแค่ฉันกับจียงไม่งั้น...” หมอนั่นกอดอกจ้องผมนิ่งสายตาเย็นเยียบแบบที่หลายคนไม่เคยเห็นต้องขนลุกชัน “ถ้านายทำให้ซึงฮยอนน้อยได้ยินแล้วเสียคน นายตายแน่!!” ยองแบหันหลังเดินกลับเข้าห้องจากข่มขู่ผมเสร็จและก่อนที่ประตูจะปิดลง
“อ้อ...ยินดีด้วยนะพี่ชาย!” ยองแบพูดด้วยเสียงกลั้นยิ้มเอาไว้ ทั้งที่หันหลังให้ผม แต่ผมแค่ฟังเสียงก็เดาว่าหมอนั่นมันล้อเลียนผมอยู่แน่ๆ ฮึ่ม! ดูสิเมื่อกี้เรียกนายอยู่ดีๆก็เรียกพี่ชายซะแล้ว
“แบบนี้มันตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า” ผมบ่นให้คนที่ปิดประตูเข้าห้องไปแล้วคนเดียว
“เฮ้อ!!...”เมื่อทุกอย่างกลับมาเงียบสงบอีกครา ผมที่หันกลับไปมองห้องจียงแล้วยิ้มก็หันหลังกลับห้องตัวเองซัที
“หึหึ มีความสุขจังเลย” ผมพึมพำเบากับตัวเองเหมือนคนบ้า ล้วงเอามือถือที่เพิ่งจารึกภาพจียงขึ้นมากดดูอีกวนดูอยู่หลายต่อหลายรอบ เมื่อล็อกห้องแล้วโถมร่างลงบนเตียงตัวเองแล้วก็ยังมองภาพสีหน้าซ่าบซ่านของจียงอย่างหลงใหล ความต้องการที่ไม่ได้ปลดปล่อยก่อตัวขึ้นมาอีกระรอก เมื่อหาคนช่วยปลดปล่อยไม่ได้ในยามนี้ผมก็ให้ห้านิ้วกับหนึ่งมือที่ว่างช่วยบรรเทาไปก่อนชั่วคราว
รอไปก่อน!!
เมื่อไหร่ที่นายยินยอมฉันจะเรียกคืนล้านเท่าเลย จียง
“ฮ่า....จียงนายน่ารักเหลือเกิน” ผมจ้องมองรูปใบหน้าและร่างกายขาวในมือถือของตัวเองแล้วใช้เวลาที่เหลือเพื่อปรนเปรอตัวเองให้ผ่านคืนนี้ไปอย่างสุขใจเมื่อก้าวข้ามความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมบ้านมาอย่างรวดเร็ว!!
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น