BigBang: between us!!...[Yang hyun Suk]
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
Yang Hyun Suk: ผมนั่งจิบบรั่นดีรอเวลาที่แดซองเด็กในสังกัดจะมาซักที(สังกัดทายาทพันล้านอ่ะนะ) แต่ละนาทีช่างผ่านไปแสนเชื่องช้า ผมจิบบรั่นเกือบๆจะครึ่งขวดเข้าไปแล้วเด็กน้อยยิ้มสวยของผมยังไม่ยอมมา เอ...หรือว่าจะลืมไปแล้ว!! ผมส่ายศีรษะกับตัวเองว่าไม่มีทางเด็กดีอย่างแดซองไม่มีทางละเลยคำขอร้อง( ใช่เหรอ!!) ของผมอย่างแน่นอน เมื่อเหลือบขึ้นมองนาฬิกาแขวนผนังแบรนด์ดังอีกรอบก็เริ่มไม่แน่ใจซะแล้ว
หรือจะลืมจริงๆ!
ไม่หรอกน่า...
ผมนั่งเหงื่อตกเพราะวันนี้คาดหวังที่จะได้ใช้เวลาสองต่อสองกับแดซองในยามค่ำคืน คือการนวดสปาเท้านั่นแหละ ผมเหลือบมองไปนอกกระจกที่เห็นบ้านเล็กด้านในสวนอีกครั้งไฟดวงสุดท้ายดับลงพร้อมกับความเงียบ ผมหลับตาลงเมื่อต้องนั่งรอเก้อมาเกือบสี่ชั่วโมง นานขนาดนั้นแหละ ผมไม่ใช่โคแก่แต่อยากกินหญ้าอ่อน(ยังไง) แค่แดซองที่ผมอยากเห็นรอยยิ้มของเขาชัดๆ อยากใกล้ชิดขนาดได้กลิ่นกายของกันและกันประมาณนั้น...
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องหนังสือเรียกผมออกจากความคิดอกุศลต่อแดซองที่เริ่มเลยเถิดไปไกล
“เข้ามา!!” ผมเอ่ยอนุญาตทั้งที่ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นอีกก่อนนอนแต่ตอนนี้แดซองยืนสงบเสงี่ยมอยู่เบื้องหน้าอย่างเก้ๆกังๆ เพราะวางตัวไม่ถูก ผมที่ใจเต้นตึกตักต้องแอบกลั้นยิ้มเพราะความดีใจเอาไว้ พลางปั้นหน้านิ่งกลบเกลื่อนออกมาแทน
“มาซะดึก ฉันนึกว่าเธอลืมไปแล้วซะอีกนะ” ไม่วายแขวะเอากะแดซอง เพราะปล่อยให้ผมรอนานมากนี่ เอาเถอะไหนๆก็มาแล้วเดี๋ยวจะขอชดเชยที่ปล่อยให้รอนานละกันนะเด็กน้อยของฉัน
“พอดีผมเพิ่งทำการบ้านเสร็จฮะ...” แดซองก้มหน้าก้มตาอธิบาย เอหรือพรมมันจะดูดีกว่าใบหน้าของผม ผมว่าส่องกระจกดูกี่ทีใบหน้าตัวเองก็ไมได้อัปลักษ์เลยนี่นาแถมจะออกดูดีมีสกุลเสียอีกนะ
“เอาเถอะมาแล้วก็มานี่” ลุกขึ้นวางแก้วที่พร่องไปมากลงแล้วเดินนำแดซองของผมไปที่ห้องกระจกด้านหลังนี่เอง ผมสั่งให้คนเตรียมสปาเท้าเอาไว้ล่วงหน้าตั้งแต่เย็นๆ เทียนหอมที่ถูกจุดขึ้นไม่รู้รอบที่เท่าไหร่แล้วยังคงส่องแสงสว่างจนบรรยากาศ โรแมนติกเหมือนที่คาดเอาไว้เป๊ะๆ อืม...สิ้นเดือนคงต้องขึ้นเงินเดือนให้เลขามีอาอีกสิบเปอร์เซนต์ ผมพยักหน้าเรียกแดซองที่เดินกุมมือตามเข้ามาห่างๆให้นั่งลงบนโชฟาสไตล์วิคตอเรียที่สั่งซื้อมาเฉพาะงานนี้เลยก็ว่าได้ ผ้าคลุมสีงาช้างที่พาดไว้บนที่พักแขนนั่นผมก็เลือกซื้อมาจากร้านดังเพื่อแดซองเช่นกัน
“มานั่งนี่สิ” เรียกแดซองที่ไม่ยอมขยับออกห่างจากประตูซะที ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจที่แดซองดูหวาดกลัวผมอยู่ไม่น้อย เอ...หรือผมจะทำหน้าดุ ผมแอบเหลือบมองเงาที่สะท้อนให้กระจกแล้วก็ถอนใจ เวลาผมไม่ยิ้มใบหน้าติดจะบึ้งไปหน่อยๆ แฮะ
“มาสิแดซอง...ฉันจะได้เริ่มทำสปาให้เธอซะที” คราวนี้ผมพูดเสียงติดจะนุ่มๆ (พยายามแล้วนะ) แต่แดซองก็เดินแข็งๆมานั่ง อ่างสีทองถูกผมเลื่อนมาวางด้านหน้าเท้าที่เกร็งและจิกพื้นของคนตรงหน้า ผมผสมน้ำอุ่นแล้วก็เดินไปค้นน้ำมันหอมที่เหมาะกับแดซองอืม...ลังเลอยู่สักพักก็หยิบเอากลิ่นกล้วยไม้ป่ามา ผมยิ้มให้แดซองเล็กน้อยจากนั้นจัดการหยดน้ำมันลงในอ่างน้ำอุ่นจนกลิ่นหอมอ่อนๆ โชยไปทั่วห้องกระจก
“เป็นไงหอมมั้ย!” ผมเงยถามเด็กหนุ่มที่นั่งบีบมือเกร็งบนโชฟา แดซองพยักหน้าหงึกหงัก แต่ผมนี่สิคิดว่ามันยังขาดอะไรไปนะ กลิ่นที่หอมกว่าและเย้ายวนกว่านี้!!
“ใช่!!...” ผมพึมพำๆ แล้วเดินค้นหาน้ำมันหอมอีกรอบ ผมหยิบกลิ่นกุหลาบและกลิ่นมะลิขึ้นมาแอบยิ้มกริ่มกับตัวเองก่อนจะหันไปทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ผมหยดสองกลิ่นที่เลือกมาใหม่ลงไปด้วยเมื่อกลิ่นที่ผสมเริ่มเข้าที่ ผมยกเท้าที่พยายามจิกเกร็งไว้ที่พื้นขึ้นมาวางลงในอ่างสีทองที่น้ำอุ่นคละคลุ้งด้วยกลิ่นหอมหวาน
“รู้สึกสบายหรือเปล่า” ผมถามแดซองที่ใบหน้ายังซุกที่หน้าอกตัวเอง ไม่รู้หน้าผมมันน่ากลัวมากหรือไงนะ แดซองถึงได้ไม่ยอมมอง
“เงยหน้าขึ้นมาตอบหน่อยสิ” ผมเสียงแข็งจนแดซองต้องเงยหน้าอย่างเลิกลั่กๆ มือผมถือวิสาสะเชยคางแดซองขึ้นเผชิญหน้ากัน ดวงตาเรียวเป็นเส้นตรงนั้นหลับแน่นมันน่ารักซะอยากก้มลงชิมความหวานจากปากสีเรื่อๆ นี้เสีย ใจที่เงียบสงบไปแล้วเต้นตึกตักๆ เมื่อผมจินตนาการในสิ่งที่ไม่ควรคิดกับคนตรงหน้า เอ...หรือผมจะขาดผู้หญิงนานไปแล้วนะ
“เธอควรแช่เท้าลงในอ่างทั้งสองข้างนะ” ผมตัดใจผละออกจากเด็กหนุ่มที่เย้ายวนกิเลสตรงหน้า แดซองยกเท้าที่เหลือลงในอ่างอย่างว่าง่าย ผมถอดนาฬิกาข้อมือและแหวนวางไว้ที่ตะกร้าที่มีอาเตรียมไว้ให้
“เอาล่ะเอาเอนหลังไปพิงโชฟาซะ” ผมสั่งเสียงดังแดซองเลยทำตาม ผมพับแขนเสื้อของตัวเองขึ้นถึงข้อศอก หยิบผ้าคลุมสีงาช้างขึ้นมาคลี่กางและคลุมไว้บนตักของแดซองเมื่อเตรียมการเสร็จแล้วผมก็ถลกขากางเกงของแดซองขึ้น จนเผยขาขาวๆที่ประดับด้วยไรขนสีน้ำตาลอ่อน ผมคุกเข่าลงกับพื้นตอนนี้ลืมเรื่องควรไม่ควรไปก่อน มือก็ลูบไล้เท้าทั้งสองคู่เบาๆ นวดคลึงทำความสะอาดจนคิดว่าเอี่ยมอ่องแล้วค่อยเลื่อนมือขึ้นด้านบน ปลีน่องที่แข็งแกร่งด้วยกล้ามเนื้อของแดซองยิ่งทำให้ผมพึงพอใจ แดซองเป็นที่ขยันและชอบออกกำลังกายเหมือนที่คาดไว้เลย
“เธอจะหลับไปก่อนก็ได้นะ” ผมแนะอย่างหวังดีเมื่อเห็นแดซองเริ่มสัปหงกไม่เกร็งเหมือนทีแรก เพราะวันนี้คงเหนื่อยนั่นแหละ
“ครับ...” แดซองรับคำอย่างว่าง่ายแล้วก็ผล่อยหลับไปจริงๆ ผมนวดคลึงไปทั่วน่องทั้งสองเสร็จแล้วยกเท้าทั้งสองออกมาวางบนหน้าขาที่ผมวางขนหนูนุ่มรองเอาไว้ก่อนแล้ว ใช้ผ้ขนหนูอีกผืนซับหยดน้ำจากเท้าและขาทั้งสองจนแห้งสนิท เมื่อเสร็จกระบวนการทำความสะอาดผมก็เลือกน้ำมันนวดกลิ่นทั้งสามที่เล็งไว้มาผสมกันอย่างละเล็กละน้อยจนได้กลิ่นที่ผมพอใจ ใช้ไม้พายขนจะเป็นเนื้อเดียวกันผมก็หยดน้ำมันลงบนฝ่ามือ ต่อด้วยลูบไล้ทั้งเท้าและขาขอแดซอง กดๆ นวดๆ ได้พักใหญ่ใช่เวลาไปกับการจดจ้องๆ ขาขาวๆ ของแดซองอิ่มเอมไปกับการดูแลเท้าและขาที่ผมแอบเล็งเอาไว้แล้ว ผมก็ล้างมือและเช็ดจนแห้งสนิท เด็กหนุ่มยิ้มสวยยังคงหลับอยู่ตรงหน้าเรียกรอยยิ้มกริ่มผมออกมาได้ หึหึ...ผมช้อนร่างบางที่ที่มีกล้ามเนื้อที่เพิ่มความแข็งแกร่งตามร่างกายขึ้น แอบหนักนะเนี่ยแม้จะบ่นในใจแต่ผมก็ไม่ยอมวางร่างเด็กหนุ่มลงหรอกสาวเท้าออกไปจากห้องกระจกแล้วตรงไปห้องส่วนตัวของที่อยู่ชั้นสองทันที....
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ร่างเด็กหนุ่มลอยขึ้นในอ้อมกอดผมอย่างนุ่มแผ่วเบา ดวงหน้าที่พริ้มในห้วงนิทราไม่ได้ส่งเสียงคัดค้านในการเคลื่อนไหวของผมเลยซักนิด ผมเดินสบายอารมณ์จนเกือบจนพ้นบันไดที่เลื้อยยาวเหมือนไม่จบไม่สิ้นเพิ่งรู้วันนี้นี่แหละว่ามันยาวจนน่ารำคาญ วันหลังหากผมต้องอุ้มแดซองแบบนี้อีกคงรอคอยให้ถึงห้องไม่ไหว(จะได้อุ้มอีกเหรอลุง- -)
“คะคุณยาง!!!” เสียงสั่นของแดซองเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงของผมกลับมา ผมก้มลงมองคนในอ้อมกอดที่พยายามลืมตาแล้วยังแทบมองไม่เห็นตาดำ แต่น่ารักมากอ่ะนะ
“หืม...ตื่นแล้วเหรอ!” ผมส่งยิ้มละไมให้แดซองที่ผวาโอบแขนกับคอของผม สงสัยจะกลัวหล่นมั้ง แต่เอาเหอะแม้อยากบอกว่าไม่มีทางที่ผมจะทำแดซองหล่นแน่ๆ แต่ผมชอบที่คนในอ้อมแขนกอดคอผมซะแน่นแบบนี้ หึหึ ชอบมากครับไม่อยากปล่อยมือเลยจริงๆ
“คุณยางจะพาผมไหนครับ!!” ใบหน้าที่ปรากฏแววตื่นตระหนกมองไปรอบห้องเลิกลั่กๆ
“ไม่ได้พาไปไหนหรอก พามานอนน่ะเห็นหลับไป แล้วนี่ก็ดึกแล้วเลยพาขึ้นมานอนข้างบน” ผมบอกเด็กหนุ่มที่หน้าตาตื่นไม่ยอมหายซะที แดซองกลัวอะไรแน่!!
“อะเอ่อเดี๋ยวผมกลับไปนอนที่บ้านเล็กก็ได้ครับ” แดซองหลบสายตาที่ผมจ้องมองใบหน้าเนียนอย่างชื่นชม
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก” ผมยิ้มให้อีก “นอนที่นี่แหละจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินกลับไปอีก แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปบ้านโน้นแล้วกันนะ” ผมเสนอเชิงบังคับ
“แต่....” แดซองทำท่าจะปฏิเสธแต่ผมที่เกิดอยากอารมณ์เสียขึ้นมากระทันคงแสดงสีหน้ามากไปหน่อยแดซองเลยเงียบลงว่าง่ายขึ้นเยอะ อืม...ทำหน้าดุๆ นี่มีประโยชน์เหมือนกันแฮะ
“กะก็ได้ครับคุณยาง!!” แดซองก้มหน้ายอมรับชะตากรรมจากผม หึหึ น่านะเด็กน้อยฉันจะเอ็นดูเธออย่างดีเชียว ผมบอกแดซองในใจขืนบอกออกไปตรงๆ ไก่ก็บินหนีหมดน่ะสิครับ! ผมวางร่างแดซองบนเตียงใหญ่สี่เสาร์กลางห้อง ไฟดาวน์ไลท์สว่างพรึบด้วยเซ็นเซอร์ที่ผมสั่งทำเพื่อความสะดวกและประหยัดพลังงานทั้งบ้านรวมทั้งบ้านเล็กด้วยนั่นแหละ
“อะเอ่อ....” แดซองครางเหมือนมีคำถามจะถามผมที่กำลังจะถอดเสื้อคลุมสีน้ำเงินออกจากตัว ผมหันไปฉีกยิ้มให้เด็กหนุ่มที่แข็งเกร็งอยู่กลางเตียง
“คุณยางก็จะนอนที่นี่ด้วยเหรอครับ...” ผมเห็นแดซองกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนจะถามเสร็จซะอีก เมื่อแดซองคาดเดาได้ถูกสมเป็นเด็กฉลาดชาติเจริญ!! ผมยิ้มให้แบบนอนลิมิต
“แน่นอนสิ!...ก็นี่มันห้องฉันนี่” ผมตอบแล้วยิ้มเผล่ให้ซึ่งแดซองคงปลื้มที่ได้นอนห้องผมมั้งแข็งไปแล้วนั่น
“นอนที่นี่แหละสะดวกดี” ผมเปรยแล้วทรุดกายลงข้างๆเด็กหนุ่มที่ยังแข็งอยู่ในท่าเดิม “ไม่ต้องห่วงนะเดี่ยวตอนเช้าปลุกแน่ๆ เธอทันไปเรียนแน่นอน” ผมล้มตัวลงนอนราบตะแคงหน้ากลับไปจ้องมองแดซองที่ลืมตาหรือหลับอยู่ผมก็ไม่แน่นอนใจนัก ผมลองโบกมือไปมาเผื่อยังไม่หลับ
“อะเอ่อออ...ผะผมขอกลับไปนอนบ้านโน้นได้มั้ยครับ” แดซองยังไม่หลับถามพูดจาเอาแต่ใจอีกต่างหากนะ ไม่ได้หรอกนายต้องนอนที่นี่
“นอนนี่แหละ!!” ผมเริ่มเสียงแข็ง “จะกลับไปทำไมดึกแล้ว เกรงใจฉันมั้งสิอุ้มเธอขึ้นมาหรือจะต้องให้อุ้มกลับลงไปอีกห๊ะ!!” ผมหาเรื่องตะคอกใส่แดซองที่อยู่ในท่าเดิม เอ...หรือว่าจะเกร็ง อืม...ผมคงต้องหาวิธีช่วยซักนิดละมั้งจะได้หลับสะบายขึ้นหน่อย
“เป็นอะไรตัวแข็งเชียว” ทันทีที่ผมโอบแขนไปรอบร่าง แดซองก็เกร็งซะจนแทบเป็นตะคริว ผมรั้งร่างบางกว่ามาเผชิญหน้าชัดๆ เพราะโคมไฟที่เหนือเตียงยังให้ความสว่างอยู่ ใบหน้าซีดเผือดพร้อมเหงื่อที่ผุดพรายเต้มใบหน้ายิ่งทำให้ผมงงหนักเข้าไปอีก
“แดซองเธอเป็นอะไร!!” ผมตะคอกแดซองอีกเพราะเห็นอาการไม่ดีเลย ร่างในอ้อมกอดยังเงียบอยู่ หรือต้องผายปอด!!(เอาอะไรคิด) ผมนึกได้ก็ตื่นเต้นดีใจ สงสัยแดซองจะเครียดมากจนช็อค ผมก้มหน้าจนชิดใบหน้าแดซองขนตาเรียงเป็นระเบียบขัดเจนจนจะนับว่ามีกี่เส้น
“คู๊ณ!!!ยางงงงงงงงง” เสียงแดซองกระแทกหูจนอื้อไปหมด อ้าวนึกว่าช็อคที่ไหนยังไม่เป็นอะไรซักหน่อยนี่
“ทำไมต้องตะโกนด้วยเล่า”ผมอารมณ์เสียใส่ทันที แหมกำลังจะได้จูบ “เธอช็อคใช่มั้ยเนี่ยงั้นมานี่ซิฉันจะผายปอดให้” (เกี่ยวมะ - -;) ผมโมเมเอากับคนตรงหน้า ก็มันอยากจูบนี่แต่ท่าแดซองจะไม่ค่อยยอมง่ายๆ
“ไม่อาวววคร้าบบบบ” แดซองดิ้นหนีอ้อมกอดอบอุ่นของผมไปจนสุดขอบเตียง ฮึ่มผมเริ่มโมโหเด็กดีของผมแล้วครับ
“คัง แดซอง มานี่เข้ามาใกล้ๆ” ผมตวาดใส่เด็กหนุ่มที่ตัวสั่นแทบจะตกเตียงซึ่งแดซองก็ทำอย่างเดียวคือสายหน้าจนศีรษะแทบหลุดแล้วเหวี่ยงออกจากคอ
“มาเดี๋ยวนี้” ผมเริ่มข่มขู่ด้วยเสียงโทนต่ำ เอ๊ะแล้วทำผมต้องมาบังคับเอาจูบกับเด็กในสังกัดด้วยเนี่ย จริงอยู่ที่ผมชอบแดซอง ก็แค่ชอบรอยยิ้มที่สดใสของเค้านั่นแหละ แต่พอมองดีๆแล้วตอนนี้ไม่ยิ้มเลยนอกจากทำท่าจะร้องไห้ อืม ใบหน้าตอนร้องไห้เหรอก็น่ารักไปอีกแบบนะ หึหึ หรือต้องแกล้งให้ร้องไห้ก่อนค่อยปลอบให้ยิ้มดีนะ!!~...ความคิดตีกันในหัววุ่นวายไปหมดทั้งที่สายตายังจับจ้องแดซองเขม็ง
“เอาล่ะ...แดซองมานี่นะเด็กดี” ผมเอ่ยเสียงอ่อนโยนแล้วนะแต่แดซองที่ยังนอนนิ่งอยู่อีกมุมของเตียงไม่ยอมขยับกายเข้ามาหานอกส่ายหัวดิกลูกเดียว อืม...ไม้อ่อนไม่ได้ผลสินะหรือต้องใช้ไม้แข็ง...
“มานี่...”ผมตะคอกพร้อมกับเอื้อมแขนที่ทรงพลังไปคว้าเอวของแดซองลอยหวือมาง่ายดาย หึหึ ใบหน้าแดซองเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเพราะเสียขวัญ
“น่ารักจังนะ...” ผมยิ้มให้แดซองอีกร่างแดซองที่สั่นเป็นเจ้าเข้าในอ้อมกอดเหมือนสาวน้อยหมวกแดงที่กำลังหวาดกลัวหมาป่าอย่างนั้นแหละ เอ๊ะ!! ผมคงจะเป็นหมาป่าตัวนั้นสินะ...
“อยะ อย่าครับ คะคุณยาง!!~” แดซองเอ่ยตะกุกตะกัก ซึ่งห้ามผมที่โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ไม่ได้แล้ว ผมบังคับให้ใบหน้าที่พยายามเบี่ยงหนีสัมผัสหันกลับมารับจูบเอ้ย!! การผายปอดของผมโดยดี
“อย่าหนีสิแดซอง หนีไม่พ้นหรอกน่า...” ผมกระซิบชิดริมฝีปากบางที่กำลังสั่นระริก แหมน่าเอ็นดูเหลือเกินเด็กน้อย ผมกดจูบบนริมฝีบางบางแผ่วเบาเพราะไม่อยากเร่งเร้ามากจนแดซองตกใจกลัว เป่าลมอุ่นเพื่อเป็นการผายปอดให้( - -) อีกหน่อย เมื่อท่าทียังแข็งเกร็งอยู่ ผมก็เริ่มผายปอดด้วยการบังคับสอดลิ้นเข้าในโพลงปากร้อนๆ ของแดซอง นอกจากใล่ต้อนลิ้นน้อยที่แสนหวานกลัวซะจนมุมแล้วผมก็ฉกเม้มริมฝีปากจนบวมเจ่ออย่างน่าพอใจ ใบหน้าที่พริ้มหลับและร่างที่แข็งเกร็ง อืมม...ใบหน้าที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่เต็มหน้าดูยังไงก็เซ็กซี่...(เหรอ = =)
“เธอยังไม่หายช็อคอีกเหรอเนี่ย...มามะฉันจะผายปอดให้อีกนะแดซองเด็กดี!” ผมฉีกยิ้มให้แดซองอย่างอารมณ์ดีจากนั้นก็ก้มลงมอบการผายปอดให้อีกหลายต่อหลายครั้ง ทั้งเลื่อนจากริมฝีปากมาสำรวจชีพจรที่ลำคอระหง กระซิบถ้อยคำหวานที่ใบหูแดงก่ำ
“น่ารักขนาดนี้...” ผมผละจากร่างแดซองจัดการคร่อมร่างบังแดซองจนมิด
“คะ คุณยางอย่าทำอะไรผมเลยนะฮะ ฮึกๆ” แดซองน้ำตาร่วง ผมยิ้มให้พลางเกลี่ยหยาดย้ำใสๆ เพื่อปลอบใจ
“ไม่หรอก ฉันไม่ทำอะไรเธอที่น่ากลัวซะหน่อย เธอใบหน้าซีดๆนะ” ผมสังเกตุแดซองที่นอนอยู่ใต้ร่าง
“มาให้ฉันผายปอดให้อีกรอบดีกว่า หึหึ” ผมพูด
“!!!....” ส่วนแดซองก็ช็อคค้างไปแล้ว ผมไม่รอช้าก้มลงประกบริมฝีปากเพื่อผายปอดให้แดซองเพราะขาดอากาศไปเลี้ยงสมอง (ทฤษฎีไหนเนี่ย - -) ช่างเถอะผมขี้เกียจหาข้ออ้างแล้ว
“แดซองมาให้ฉันจูบเธอเยอะๆ กว่านี้สิ” ผมกดปิดริมฝีปากที่กำลังทำท่าจะประท้วงซะก่อนคืนนี้ยังอีกยาวนานแดซอง...
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น