Special Thank For ASHURA…

Special Thank For ASHURA…ตามคำขอข้างล่างอ่ะค่ะ ลงให้แล้วนะก่อนไปเรียนอ่านแล้วก็ตั้งใจเรียนนะคะจาก Lunazia (บุ๋มบิ๋ม)

ผมขอรีเควสคู่ท็อปกับจียงครับ!!
ตามใจคนแต่งเลยครับ แต่ขอเน้นคู่นี้แบบสุดๆไปเลย แบบว่าแอบชอบคาแร็กเตอร์หื่นเงียบของท็อปที่พี่เขียน จียงก็น่ารัก สรุปว่าชอบครับ!!


¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤ « ТЕΜ ♥ Ġ » ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤



ก่อนการคัดเลือกทายาทคุณยาง ฮันซอกหนึ่งปี.....



ชเว ซึงฮยอนเบนหน้าหนีภาพที่แสนน่าเบื่อตรงหน้า งานเลี้ยง วงสนทนาซุบซิบนินทา ที่เต็มไปด้วยบรรดาผู้มีอันจะกินทั้งหลาย เขากลายเป็นส่วนหนึ่งในนั้นตั้งแต่เด็ก เขาไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆหรือ ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองแล้วยกไวน์ขึ้นจิบไปพลาง จนรู้สึกถึงมือเย็นเฉียบที่แตะสัมผัสข้อมือของเขานั่นแหละจึงได้หันกลับเข้ามาในงานเลี้ยง หญิงสาวแรกรุ่นหน้าตาน่ารักกำลังยิ้มแย้มเชิญชวนเข้าอย่างเปิดเผย ร่างบอบบางในชุดผ้ามันพลิ้วทิ้งตัวแนบไปกับเรือนร่างอวบอิ่ม


“มีอะไร!” ซึงฮยอนเอ่ยเสียงขรึม สายตาไม่ยอมจับจ้องวงหน้าที่พลันสลดลงอย่างน่าสงสาร เขารู้ว่าเธอแกล้งเข้มแข็งทั้งที่มือที่กำลังสั่นไม่ได้เข้ากับรอยยิ้มยั่วยวนเลยสักนิด


“คุณชเวกรุณาออกไปเต้นรำกับฉันสักเพลงนะคะ...” เสียงหวานสั่นสะท้านเหมือนจะขาดเป็นห้วงๆ เอ่ยวอนขอเขาที่เฉยชาต่อเธอ


“...เธอ...ชื่ออะไร” ซึงอยอนยกยิ้มที่มุมปากเมื่อเอ่ยถามออกไป ปฏิกิริยาของเธอที่ยินดีจนออกนอกหน้านั้นอยู่ในความคาดคิดของเขาอยู่แล้ว เพราะ...เธอก็เหมือนๆกับคนอื่นๆ ที่เขามาหาเขานั่นแหละ เพราะรูปร่างหน้าตา และตระกูลชาติทหารที่สืบต่อกันมาหลายรุ่นเขาซึ่งเป็นทายาทกลับเป็นที่สนใจของสาวหลายๆ คนเสมอ แต่สำหรับเขามันน่าเบื่อพอๆกับงานเลี้ยงที่ต้องโดนบังคับให้มาด้วย


“.............ค่ะ” ซึงฮยอนไม่ได้สนใจฟังชื่อของเธอเพราะมัวแต่เรียกบริกรให้มาเปลี่ยนแก้วในมือ หญิงสาวเม้มปากอย่างรอคอย ซึงฮยอนยกแก้วใหม่ขึ้นจิบพลางเหลือบตาไปรอบๆฟลอที่บัดนี้เต็มไปด้วยคู่หนุ่มสาวหลายคู่เต้นรำสนุกสนาน ที่มุมห้องเขาเหลือบเห็นสายตาหญิงสาวอีกหลายคนจับจ้องอยู่


“นั่นเพื่อนเธอหรือเปล่า...” ซึงฮยอนเอ่ยถามหญิงสาวที่สะดุ้งเฮือกเหมือนโดนจับได้ว่ากระทำความผิดร้ายแรง ร่างบางที่ยืนนิ่งข้างๆ สั่นเทิ้มเหมือนจะเป็นลมแต่เขาไม่ได้ใส่ใจซักนิด


“อะ...เอ่อ...ใช่ค่ะ” เสียงกระท่อนกระแท่นยอมรับแผ่วเบา ใบหน้าก้มงุดลงมือบิดไปมาอย่างร้อนรน


“พนันด้วยรึเปล่า!” ซึงฮยอนเอ่ยถามสิ่งที่คาดเดาไว้แต่แรก ไม่ใช่เรื่องที่สาวๆ จะพนันการได้เต้นรำกับเขาในงานเลี้ยงแบบนี้ เพราะพวกเธอไม่เคยได้รับการตอบสนองไม่ว่าใครก็ตาม


“ฉะ...ฉัน...ไม่” เธอพยายามส่ายหน้าปฏิเสธแต่มันกลับเปิดเผยว่าเธอโกหก ซึงฮยอนเกลียดผู้หญิงประเภทนี้ที่สุด เขาถอนใจยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกลงไปจนหมด


“เท่าไหร่!!!” เสียงเข้มตวาดเบาๆ กรามถูกบดจนนูน


“ฮือๆ ขะขอโทษค่ะ ฉะฉันไม่...”


“อย่าร้องไห้...ฉันทำอะไรเธอรึไง” ซึงฮยอนเอ่ยเยาะหญิงสาวที่ก้มลงเช็ดน้ำตาอย่างขลาดกลัว “เธอพนันฉันไว้เท่าไหร่?” ซึงฮยอนถามย้ำอีกครั้ง



“หนึ่งล้านวอนค่ะ” เสียงหวานสั่นตอบคำถามแล้วนิ่งเงียบไป ไม่กล้าเงยมองหน้าชายที่เธอหลงไหล


“อืมม...ก็พอใช้ได้” ซึงฮยอนแสยะยิ้มพอใจและสมเพชตัวเองที่กลายเป็นหัวข้อการพนันของสาวชั้นสูงพวกนี้ไปแล้ว


“คุณชเวช่วยฉันสักครั้งนะคะ พวกนั้นต้องรอสมน้ำหน้าอยู่แน่ นะคะ” หญิงสาวส่งสายตาอ้อนวอนให้เขาอีกครั้งปราศจากรอยยิ้มยั่วยวนเช่นคราวแรก เขาซึ่งกำลังเบื่อหน่ายพอดีคงได้แต่หาเรื่องสนุกๆทำชั่วคราว


“ก็ได้...แต่เธอต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเหมือนกัน” ซึงฮยอนพูดเสร็จก็คว้าข้อมือบางตามออกมาที่ฟลอ โอบแขนรอบเอวบางพาทั้งคู่เคลื่อนไหวไปรอบๆ ฟลอพร้อมกับคู่อื่นๆ


ตุบ!!!


“อ้ะ!! ขอโทษครับ” เสียงเล็กๆของใครบางคนเอ่ยจากด้านหลังที่โดนประทะเมื่อครู่ ซึงฮยอนหันหน้าไปหวังจะอาละวาดให้เต็มที่แต่ต้องชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้านั้นเต็มตา ใบหน้าใสตัดด้วยคิ้วเข้มพาดเฉียงๆ รับกับดวงตาเรียวเหมือนเม็ดอัลมอนด์ จมูกโด่งเชิดรั้นอย่างคนดื้อดึง จนถึงริมฝีปากแดงระเรื่อ


“อ้าว...มินอา” เสียงใสเอ่ยปลุกเขาตื่นขึ้นจากภาพตรงหน้า เป็นหญิงสาวที่เป็นคู่เต้นให้กับคู่กรณีของเขานั่นเอง เธอมีใบหน้าเรียวเล็กคล้ายกับคนตรงหน้าเขาอย่างประหลาด


“อะอือ...เธอก็มาด้วยเหรอ” คนข้างกายซึงฮยอนเอ่ยทักทายอีกฝ่ายออกไป


“มาสิ พอดีวันนี้พาน้องชายมาเปิดตัวน่ะ” หญิงสาวเอ่ยยิ้มแย้ม แล้วหันไปยักคิ้วให้คู่กรณีของเขา


“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มก้มศีรษะพลางเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขินแต่รอยยิ้มหวานกลับกระชากวิญญาณของซึงฮยอนติดตามไปอยู่ข้างกาย


“สวัสดีค่ะ”


“สวัสดี....ผมชเว ซึงฮยอน” ซึงฮยอนตัดหน้าแนะนำตัวเองก่อนสายตาจ้องแน่วแน่ไม่ยอมเหลือบมองสองสาวที่เหลือ


“อ้อสวัสดีค่ะ...ฉัน........ส่วนนี่ลูกพี่ลูกน้องควอน จียงค่ะ” หญิงสาวอีกคนกลับเป็นฝ่ายแนะนำขึ้น


ควอน จียง!!


ซึงฮยอนเรียกชื่อนั้นซ้ำๆ ในใจจับจ้องใบหน้าน่ารักนิ่งปล่อยให้สองสาวพูดคุยกัยไปอีกซักพักใหญ่ ฝ่ายนั้นจึงขอตัวแยกไปอีกทางหนึ่ง ซึงฮยอนละสายตากลับมาที่หญิงสาวข้างกายอีกครั้ง


“เธอ...มินอาใช่มั้ย” ซึงฮยอนเอ่ยกับเธอที่ยิ้มให้อย่างยินดีที่เขาเป็นฝ่ายเรียกชื่อเธอออกมาอย่างสนิทสนม


“คะ...ค่ะ” รอยยิ้มสดใสประดับใบหน้าน่ารักส่งสายตาหวานให้เขา


“ข้อแลกเปลี่ยนก็คือ....” ซึงฮยอนเอ่ยความต้องการออกมาทั้งหมดไม่สนใจใบหน้าที่ซีดสลดของคนตรงหน้า สิ่งที่เขาสนใจคือ....ควอน จียง!!



หนึ่งปีต่อมา...


ซึงฮยอนกำลังเผชิญหน้ากับคุณยาง ฮันซอกเพื่อนสนิทของพ่อตามลำพังรอคอยคำตอบในข้อเสนอของเขาอย่างอดทน ใบหน้าเข้มเรียบเฉยปล่อยให้เพื่อนของพ่อตัดสินใจ


“นายจะเอาแบบนี้แน่เหรอ ฉันไม่อยากมีปัญหากับพ่อเธอนักหรอกนะ” คุณยางส่ายหน้าอ่อนใจ


“แน่ใจครับ...หรือคุณยางจะตกลงเรื่องนั้นผมสนับสนุนเต็มที่เหมือนกัน” ซึงฮยอนแสยะยิ้มให้คนตรงหน้าอีกครั้ง ความนัยที่แฝงไปคุณยางย่อมรู้ดี


“นายนี่มัน....ฮึ้ย!! เดี๋ยวก็ไม่ช่วยเลยนี่” คุณยางหัวเสียกับหลานนอกใส้คนนี้ ซึงฮยอนยิ้มรับคำ แล้วยื่นกระดาษที่มีลายเซ็นต์ของเขาให้คุณยางรับมาแล้วเลือกกระดาษอีกแผ่นออกมาจากกองเอกสารที่เลือกเอาไว้แล้ว


จาง ฮยอนซึง!!


ชื่อเจ้าของกระดาษที่โดนคัดออกแทนที่ด้วยกระดาษของ ชเว ซึงฮยอน!!


“ขอบคุณครับที่กรุณา” ซึงฮยอนยิ้มชอบใจที่แผนการณ์สำเร็จ


“นายจะหลบนานแค่ไหน...”คุณยางถามคนที่ยิ้มระรื่นตรงหน้า


“ก็...ไม่รู้สิครับ จนกว่าจะพอใจมั้ง” ซึงฮยอนยักคิ้วไม่ใส่ใจ ต่างจากคุณยางที่ขมวดคิ้วหนักใจเพราะกลัวผิดใจกับเพื่อนรุ่นพี่ที่สุด


“ทางที่ดีนายไปขอโทษพ่อนายจะดีกว่านะ เล่นหนีเรียนทหารมาหลบที่บ้านฉันแบบนี้เดี๋ยวพ่อเธอก็มาหักคอฉันเท่านั้นเอง เฮ้อ!” คุณยางพูดร่ายให้คนตรงหน้าฟังเผื่อจะสำนึกขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลยซึงฮยอนแค่ยักไหล่แล้วกล่าวลาจากไป...ร่างสูงเดินเอื่อยเข้ามาในตัวบ้าน เด็กหนุ่มอายุน่าจะอ่อนกว่าเขาสองนั่งคุยกันก่อนหน้าเขาจะเดินเข้ามา จนกระทั่งเสียงฝีเท้าที่ดังสะท้อนก้องทำให้ทั้งสองคนหันมา


“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มท่าทางร่าเริงลุกขึ้นก้มหัวทักทาย ส่งรอยิ้มสดใสตามมาติดๆ ซึงฮยอนได้แต่พยักหน้าทักทายตอบ ส่วนอีกคนก้มหัวทักทายเขาพอเป็นพิธีเท่านั้น


“ผม ลี ซึงฮยอนครับพี่ก็ได้รับเลือกเหรอ” เด็กหนุ่มร่าเริงแนะนำตัวแล้วถามต่อ


“อือ...” ซึงฮยอนตอบสั้นๆ แล้วเดินไปหย่อนกายบนโชฟาที่ว่างอยู่ เขามองหน้าสองคนสลับไปมาจนใจที่จะต้องเอ่ยตามมารยาท


“อะแฮ่ม...ฉัน ชเว ซึงฮยอน” ซึงฮยอนพูดแค่นั้นก็เงียบไปเพราะไม่ต้องการต่อความไปมากกว่านี้ ทั้งสองคนเมื่อได้ฟังก็มองหน้ากันเลิ่กลัก ...ก็แค่ชื่อเหมือนกันแค่นั้นไม่เห็นน่าตื่นเต้นตรงไหน...


“ผมทง ยองแบครับ” อีกคนเอ่ยขึ้นบ้าง ซึงฮยอนมองตามแล้วพยักหน้าว่ารับรู้ทั้งสามเงียบไม่มีใครเอ่ยขึ้นก่อนใคร ทั้งที่ก่อนเขาจะเข้ามาทั้งสองยังคุยกันออกรส


“เฮ้อ...พวกนายเลือกห้องรึยัง” ซึงฮยอนเอ่ยถาม


“ยังเลยฮะ พอดีผมกับพี่ยองแบเพิ่งมาถึงเลยคุยกันก่อน กะว่ารอจนมาครบแล้วค่อยเลือกฮะ” เจ้าเด็กที่ชื่อเหมือนเขาตอบกลับมาเหมือนรอคอยโอกาสอยู่ก่อน ส่วนยองแบอะไรนั่นก็พยักหน้าว่าเห็นด้วย


“แล้วนี่เหลือใครอีกล่ะ...” ซึงฮยอนถามลอยๆ


“ขอโทษทีๆพอดีไม่มีรถน่ะ” เสียงใสๆ ที่ซึงฮยอนกำลังรอคอยดังแทรกขึ้นก่อนจะมีใครตอบคำถามของเขาเมื่อครู่


“สวัสดีครับทุกคน..ผม ควอน จียงครับ” ซึงฮยอนปั้นหน้านิ่งขรึมค่อยๆ หันกลับไปยังต้นเสียงที่กำลังก้มหัวทักทายอีกสองคนที่เหลือ จนถึงรอบของเขา ที่ได้แต่ก้มทักทายตอบเท่านั้น...จนกระทั้งคนสุดท้าย คัง แดซองมาถึงทั้งหมดจึงได้เลือกห้องเขาเลือกห้องริมสุดฝั่งตะวันตก ส่วนจียงเลือกห้องริมสุดฝั่งตะวันออก ทั้งที่อยากอยู่ใกล้แต่นาย กลับอยู่ห่างไกลเหลือเกิน


ทั้งห้าคนอยู่ร่วมกันในบ้านตระกูลยางแบ่งหน้าที่และสร้างข้อตกลง วันนี้เป็นวัน ดีเดย์ของจียง ทั้งที่ไม่อยากให้เขาไปเลย ซึงฮยอนบอกไม่ถูกว่าทำไม...แค่ไม่อยากให้ใครมองจียง ไม่อยากให้จียงสัมผัสใคร ไม่อยากทั้งนั้น...แต่เขาจะห้ามก็ทำไม่ได้ ไม่มีสิทธิ์เขาต้องทำยังไง?....ถึงจะกักขังจียงเอาไว้เพียงคนเดียว



ตอนบ่ายวันหนึ่งซึงฮยอนที่ว่างจัดเบื่อๆ เซ็งเลยลงมาหน้าบ้านนั่งเล่นได้ซักพักก็เห็นหญ้าเริ่มเยอะเลยนั่งลงถอนมันซะเลย เขานั่งคิดไปถอนไป นึกหาวิธีเข้าใกล้จียงมากกว่าเดิม คืนก่อนเขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เลยเถิดไปขนาดนั้น แต่เพราะจียงท้าทายแถมเสียงดังใส่อีก อารมณ์ซึงฮยอนเลยขึ้นง่ายเผลอกดจียงไปแล้วน่ะสิ ซึงฮยอนถอนใจอีก ล้วงโทรศัพท์มากดๆ ดูภาพที่ถ่ายเมื่อคืนซะหน่อย ถึงจะมีแค่ห้าภาพ แต่ละภาพนี่...อืม เอ็กซ์ๆ ทั้งนั้น ซึงฮยอนเก็บลงไปที่เดิมเดี๋ยวของขึ้นอีก เมื่อนั่งก้มตาก้มถอนหญ้าได้ซักพักเจ้าแดซองก็เดินลากขามาพอดี


“อ้าว...กลับมาแล้วเหรอช้าจังนะ” ผมเอ่ยทักแดซองที่ใบหน้าห่อเหี่ยวซะเต็มประดา (ย้อนเหตุการณ์ที่ between us!!...[Kang Dae sung] )



“ฮะเพิ่งกลับมาถึง แต่โดนคุณยางเรียกไปที่บ้านใหญ่มาเมื่อกี้” แดซองตอบเนือยๆ เดินเข้าประตูปล่อยให้ซึงฮยอนนั่งถอนหญ้าเดียวดายอยู่คนเดียว ชายหนุ่มถอนใจเฮือกแล้วนั่งจุมปุกที่เดิม


แอ้ดดด


“ครับๆ ได้ครับแชยองอยากไปที่นั่นเหรอ...” เสียงใสดังขึ้นเหนือศีรษะซึงฮยอน เสียงอย่างนี้คงไม่ใช่แดซองที่เพิ่งเดินผ่านไปแน่นอน จียงยืนค้ำหัวซึงฮยอนคุยโทรศัพท์กับใครบางคนที่ชื่อ แชยอง...แล้วซึงฮยอนคิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง!!



“ได้สิครับ คืนนี้เหรออืมเอาไงดี พอดีผมออกได้คืนพรุ่งนี้นะ” จียงเด็ดใบไม้พุ่มเตี้ยๆ ที่ซึงฮยอนนั่งอยู่ข้างใต้เล่นแถมทำร่วงใส่เขาอีก ซึงฮยอนสะกดความพลุ่งพล่านเอาไว้รอจนคนเหนือศีรษะจะเสร็จธุระ


“ครับๆ ได้ครับแล้วเจอกันที่มหาลัยนะ จุ๊บๆ” ซึงฮยอนทะลึ่งพรวดขึ้นตรงหน้า จียงแทบผงะหงายล้มลง โชคดีที่มือมารั้งเอาไว้...มือเหรอ!


“เฮ้ยยยย...ปล่อยนะ” จียงแหกปากลั่นเมื่อเห็นว่าคนตัวโตคว้าต้นแขนเขาไว้แน่น เหตุการณ์เมื่อคืนยังติดตาติดใจ เอ้ย...ยังจำขึ้นใจอยู่เลย ด้วยความหวาดผวาจึงเบี่ยงกายหนีการเกาะกุมท่าทางรังเกียจยิ่งไปกระตุ้นต่อม ของขึ้น ซึงฮยอนให้อีก!!!



“อะไรกัน...จับนิดจับหน่อยแล้วหวงเหรอ ทีเมื่อคืนเรา...” จียงรีบตะปบมือปิดปากซึงฮยอนหน้าเลิ่กลั่กหันซ้ายแลขวาดูว่ามีคนใครผ่านมาได้ยินเข้าหรือเปล่า เมื่อเห็นว่าปลอดคนก็จะรั้งมือกลับแต่ช้ากว่าคนที่...จูบที่กลางฝ่ามือของจียงไปแล้ว



“เฮ้ยยย...หยุดนะ” ทันทีที่ความอุ่ระอุทาบทับกลางฝ่ามือ จียงอยากชักมือหนีสัมผัสนั้นแต่มือกลับไร้เรี่ยวแรงอย่างประหลาด และเหมือนริมฝีปากร้อนๆนั้นจะมีแรงดึงดูดจนจียงไม่กล้าขยับมือไปไหนได้


“จุ๊บ...นายรู้สึกเหรอ!” เสียงแหบทุ้มที่กระซิบแค่ติ่งหูเล่นเอาจียงที่กำลังเคลิ้มสะดุ้งโหยง ถอยปราดออกห่างจากองศาอันตรายที่มาจากซึงฮยอนทันที


“ไม่ใช่นะ” จียงปฏิเสธทั้งที่ใบหน้าตอนนี้แดงก่ำจรดใบหู กลายเป็นว่าข้อมือทั้งสองข้างอยู่ในอุ้งมือของซึงฮยอน จียงพยายามดึงออกจากการเกาะกุมนั้นแต่เหมือนจะไม่เป็นผล ร่างบางถูกลากตามเข้าไปด้านในชายหนุ่มได้แข็งขืนร่างกายไว้แต่ไม่สำเร็จ ซึงฮยอนลากจียงมาถึงห้องนั่งเล่น ผลักร่างล้มลงบนโชฟาหรูใจกลางห้อง บรรยากาศยามเย็นอึมครึมมากกว่ายามปรกติ ใบหน้าซึงฮยอนที่ถูกแสงกระทบส่ว่างด้านหนึ่งและมืดอีกด้านหนึ่ง แถมยังเข้มขรึม ดวงตาสาดประกายหวามจับจ้องจียงเขม็ง ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอไม่กล้าเอื้อนเอ่ยออกมาเพราะกลัวความอดกลั้นของคนตรงหน้าจะหมดลงเร็วกว่าที่ควร


“นายจะไปไหน พรุ่งนี้น่ะ” ซึงฮยอนที่นิ่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามออกมา จียงไม่ตอบเบนสายตาไปจับจ้องที่อื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าหล่อเหลาของซึงฮยอน


“ว่าไง...นายจะไปไหน กับใคร!!” จียงอยากย้อนถามว่ามันเกี่ยวกับคนตรงหน้าของเขาตรงไหนมิทราบ เขาจะเดตกับแฟนต้องลงประกาศด้วยมั้ย! จียงแสดงสีหน้าไม่พอใจแต่ไม่ยอมพูด หรือบอกอะไรซึงฮยอนเลย ชายหนุ่มยิ่งเดือดขึ้นไปอีก ว่าแล้วต่อม ของขึ้น ก็เริ่มทำงาน...


“นายจะบอกดีๆมั้ยหรือต้องให้ทำแบบเมื่อคืน อ๋อ...หรือต้องการแบบนี้อยู่แล้วตั้งแต่ทีแรก!” ซึงอยอนเอ่ยกระทบจนจียงใบหน้าแดงก่ำและคราวนี้คงไม่ใช่เพราะความอายแน่นอน


“มันเรื่องของฉัน นายเกี่ยวอะไรด้วย” จียงกัดฟันเอ่ยเสียงต่ำ ขีดความอดทนของเขาเองก็มีจำกัดเหมือนกัน อย่างมากก็แค่ฟาดปากกันเท่านั้นแหละ


“...เรื่องของนายก็เรื่องของฉันนั่นแหละ!! ถ้านายคิดจะไปหาคนอื่น ฉันจะทำให้นายลุกไม่ขึ้นเลยดีมั้ย” ซึงฮยอนคร่อมร่างที่กึ่งเอนบนโชฟาเอาไว้ เชยคางมนขึ้นตอบรับสายตาร้อนแรงที่ถูกส่งไป จียงใช้สายตาเกรี้ยวกราดจ้องตอบเขาไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างหรอกคราวนี้...(เหรอ)


“นายอย่าคิดว่าจะทำตรงนี้ได้นะ เดี๋ยวแดซองก็ต้องมาทำอาหารแล้ว” จียงที่ยังชะล่าใจจนตอนนี้ก็เพราะรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เวรทำอาหารเย็นเป็นขอแดซองที่ขึ้นชั้นบนไปได้พักใหญ่อีกไม่นานคงกลับลงมาอีก แต่เขาคงคาดหวังกับสิ่งที่ชายตรงหน้าสามารถทำได้


“หึหึ...นายคิดว่าแดซองจะช่วยนายได้เหรอ ไร้เดียงสาไปแล้วจียง...” ซึงฮยอนลากเสียงต่ำ พลางก้มลงชิดใบหน้าที่เบี่ยงหนีเขา ชายหนุ่มกดจมูกสูดกลิ่นกายของจียงเข้าปอด แลบเลียสะกิดปลายติ่งหูที่แดงเรื่อของจียง ร่างบางสะดุ้งพลางถดหนีแต่ด้วยสองมือของเขาซึงฮยอนรั้งให้จียงใกล้เข้ามายิ้งกว่าเดิม


“ปล่อยนะ!!” จียงเริ่มสำนึกได้ ดิ้นรนขัดขืนสองมือที่เกาะกุมไว้แน่น ปลายจมูกซุกไซร้ไปตามผิวกาย และซอกคอทำให้สติเขาหมุนคว้างอย่างประหลาด พอจะเปล่งเสียงร้องซึงฮยอนก็ประกบปิดปากเอาไว้


“อึก...อือ.....”ปลายลิ้นร้อนชำแรกเข้ามาภายใน กวาดต้อนปลายลิ้นที่ถดหนีอย่างตื่นกลังของจียง ไล่ตามราวกับฆาตกรที่ไม่มีวันปลดปล่อยเหยื่อของมันให้มีชีวิตรอด ลมหายใจขาดห้วงจนซึงฮยอนต้องถอนจูบแล้วทาบทับริมฝีปากลงไปใหม่ เนิ่นนานครั้งแล้วครั้งเล่า จนจียงไม่แน่ใจว่าคนที่พัวพันไม่ยอมให้อีกฝ่ายจากไปนั่นคือเขาเองหรือเปล่า อาการเคลิบเคลิ้มงมงายดึงทึ้งสติออกจากร่างจียง มือซึงฮยอนล้วงลึกเข้าสัมผัสผิวกายเรียบลื่น...ทั้งสองรู้สึกถึงส่วนอ่อนไหวของกันและกันที่บดเบียดดุนดันจนสามารถรับรู้ถึงอีกฝ่าย...


“พี่ซึงฮยอนฮะไปกินข้าวเย็นกัน” เสียงแดซองเหมือนสายฟ้าฟาดแยกทั้งคู่ออกจากกัน จียงไม่กล้าขยับเขยื้อนซุกใบหน้ากับแผ่นอกกว้างทันที ซึงฮยอนรีบเงยหน้าขึ้นอีกมือกดศีรษะจียงลงต่ำ ถลึงตาใส่เจ้าแดซองที่มาผิดจังหวะเหลือเกินนะ ด้ายกำลังจะเข้าเข้ม เดี๋ยวจะโดนของ...


“นายรีบไปเลย เร็วๆซี่!!!” ซึงฮยอนออกปากไล่เร่งเพราะกลัวคนตัวเล็กที่ยอมนอนสงบจะลุกขึ้นมาอาละวาดแล้วหนีเขาไปอีก


“ไปแล้วๆ!!” แดซองหน้าเหวอแล้วรีบวิ่งผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องครัวที่อยู่ติดกัน แถมเลื่อนบานประตูกระจกปิดให้อีก ดีมาก...เดี๋ยวจะมีรางวัล


“ปล่อย!!” จียงเริ่มขัดขืนอีกแล้ว ผมถอนใจเซ็งๆ แต่เรื่องอะไรจะยอมปล่อยในเมื่อตอนนี้ ของมันขึ้นไปแล้ว!


“นายจะอยู่เฉยๆ ได้มั้ย” ผมตะคอกใส่จนจียงเงียบลงไปอีก เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองใส่อารมณ์อย่างไม่มีเหตุผลซึงฮยอนรีบจับใบหน้าจียงกลับมาตรงหน้า


“โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยกระซิบชิดริมฝีปาก แต่จียงกลับเบือนใบหน้าหนีสัมผัสนั้นอีก “จี...ยง!!!” ซึงอยอนกัดฟันกรอดอดทนข่มความหงุดหงิดลงไป


“นายอย่ายั่วฉัน...เดี๋ยวจะไม่จบแค่จูบแน่” ซึงฮยอนขู่ แต่จียงไม่สนใจพยายามผลักดันร่างหนาออกจากตัวเขา ซึงฮยอนกดข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะรวบข้อมือไว้ในอุ้งมือข้างหนึ่ง กดจูบทั่วใบหน้าเนียน ก่อนจะวกกลับมาทาบปิดริมฝีปากที่เริ่มบวมเจ่อ


“อึกๆ อือออ” จียงส่งเสียงประท้วงพยายามดันลิ้นซึงฮยอนออกมา แต่ซึงฮยอนที่รอโอกาสอยู่แล้วดูดดุนปลายลิ้นนั้นจนร่างบางได้แต่ส่งเสียงครางรับพอใจ ซึงฮยอนกวาดลิ้นเข้าไปในโพลงปากร้อนรุกไล่จนจียงจนมุมต้องตอบรับจูบเขาอย่างเต็มใจ


“อะ...อย่า...” เสียงค้านแผ่วเบากระซิบชิดริมฝีปากซึงฮยอนที่ถอนจูบออกมาคลอเคลียใบหน้าจียง


“หืม...ว่าอะไรนะ” ซึงฮยอนแกล้งจียงที่อ่อนระทวยในอ้อมแขน มืออีกข้างเลิกชายเสื้อขึ้นไปด้านบนเผยแผ่นอกขาวเนียนสะท้อนขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ ยอดอกสีระเรื่อแข็งชูชันท้าทายสายตาชายหนุ่มจนต้องลดริมฝีปากลงครอบครอง ดูดเม้มแรงๆ จนจียงสงเสียงคราวหวานพร้อมกับแอ่นร่างขึ้นรับสัมผัสเสียวซ่านที่ซึงฮยอนปรนเปรอให้ ซึงฮยอนดึงเสื้อยืดออกทางศีรษะของจียง แล้วตามด้วยเสื้อที่ชื้นเหงื่อของตัวเอง ทั้งคู่เปลือยท่อนบนแข่งขันประชันต่อสายตาอีกฝ่ายที่จับจ้องมา ซึงฮยอนก้มลงครอบครองยอดอกข้างหนึ่งแล้วใช้มืออีกข้างสะกิดเขี่ยไปพร้อมๆกัน จียงซุกมือไปตามเส้นผมของซึงฮยอนจิกทึ้งตามแรงอารมณ์ที่กำลังคุกกรุ่น อึดอัดจนแทบระเบิดออกมาภายนอก ซึงฮยอนบดท่อนล่างที่ปรากฏท่อนเนื้อนูนออกมาอย่างน่ากลัวกับส่วนอ่อนไหวของจียง จนชายหนุ่มที่เคลิ้มไปขั่วขณะได้สติกลับมา เริ่มออกแรงดิ้นรน ซึงฮยอนสบถอย่างอารมณ์เสียทำไมจียงต้องขัดขืนเขาตอนด้ายกำลังจะเข้าเข็มทุกทีไป


“หยุด!! ซึงฮยอนปล่อยนะ...” จียงเอ่ยเสียงแข็งพยายามรวบรวมสติที่เหลือออกแรงสลัดให้หลุดจากการเกาะกุม ซึงฮยอนยิ้มเย็นใช้มืออีกข้างเลื่อนลงมาที่ด้านล่างจนถึงขอบกางเกงยีนส์ เลื่อนมาถึงกระดุมด้านหน้าค่อยๆ ปลดปล่อยมันทีละเม็ด ที่ริมฝีปากก็กระตุกยิ้มยั่วจียงที่กัดฟันกรอด


“อะไรกัน...นายออกจะรู้สึกดี ไม่ค่อยยอมรับเลยนะจียง” ซึงฮยอนหัวเราะในลำคอยิ่งทำให้จียงใบหน้าแดงก่ำ จียงเมื่อเห็นว่าคงเถียงไอ้บ้าตรงหน้านี้ไม่ได้แล้วจึงเงียบปากกัดฟันเบือนหน้าหนี


“ดูสินายจะทนได้แค่ไหน” ซึงฮยอนเอ่ยท้าทายร่างเล็ก จียงไม่ตอบโตแต่ไม่ยอมมองซึงฮยอนเลยซักนิด ซึงฮยอนขยับอุ้งมือที่กอบกุมท่อนเนื้อร้อนผ่าวเอาไว้ รูดขึ้นจนสุดปลายจากนั้นเลื่อนกลับไปด้านล้างช้าๆ ปลายนิ้วเคล้นคลึงส่วนหัว จนมีน้ำใสเยิ้มออกมา จียงกลั้นเสียงเอาไว้แต่ร่างกายที่กระตุกไหวสะท้าน ร่างกายที่แอ่นสูงขึ้นบิดเร้าๆ อย่างทรมาน ซึงฮยอนยิ้มสมใจเขาแค่รอให้ร่างเล็กส่งเสียงเท่านั้นการทรมานของเขาจะถือว่าสิ้นสุด...ครางสิจียง ซึงฮยอนร้องขอในใจ


“ส่งเสียงออกมาสิ...นายจะทนไม่ไหวแล้วนะ” ซึงฮยอนกระตุ้นจียงที่ยังเงียบอยู่ แต่ร่างกายที่ส่ายไปมานั้นแสดงคำตอบอย่างดี ผิวกายแดงเรื่องอย่างเห็นได้ชัดทั้งๆ ที่ภายในห้องมืดครึ้มปานนี้ ใบหน้าเหยเกของจียงยิ่งทำให้ซึงฮยอนใจอ่อน..


ครางสิ!!


ซึงฮยอนอ้อนวอนคนตรงหน้าในใจ


“ครางจียง!! ครางได้ยินมั้ย!!” ซึงฮยอนแสยะยิ้มเย็นให้ร่างเล็กอีกครั้ง ซึงฮยอนบีบรัดส่วนปลายเอาไว้แน่นอย่างไม่กลัวจียงเจ็บ จนส่วนนั้นแดงก่ำจนน่ากลัว


“อะ อ๊า!! ซึซึงฮยอน ปล่อยๆ” จียงยกมือขึ้นทุบท่อนแขนข้างนั้นเบาๆ ซึงฮยอนยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก้มลงครอบริมฝีปากกับท่อนเนื้อปริเปล่งของจียงทันที ปลายลิ้นไล้วนไปตามท่อนเนื้อ จนถึงยอดที่น้ำใสๆ เอ่อคลออยู่


“อืม...อา ซึงฮยอน อ๊า” จียงส่งเสียงครางเมื่อถูกกระตุ้นด้วยริมฝีปาก และลิ้นร้อนๆ ดูดกลืนส่วนอ่อนไหวเป็นจังหวะเร่งเร้าจนจียง หอบสะท้านร่างสั่นเทิ้มเมื่อจุดสิ้นสุดจะมาถึง ท่อนเนื้อในปากกระตุกวูบก่อนจะสาดกระจายเมล็ดพันธุ์เข้ามาเต็มปากกลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มจมูกแต่ซึงฮยอนกลับกลืนมันลงไปทั้งหมด จนจียงสงบลงซึงฮยอนก็แลบลิ้นเลียท่อนเนื้อที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำนมให้จนสะอาด


“ไอ้บ้า พะพอแล้ว” จียงยังมีแรงเหลือมาด่าซึงฮยอนที่กำลังหยอกเอินกับจียงน้อยอยู่ด้านล่าง ซึงฮยอนขมวดคิ้วใส่อย่างไม่พอใจ


“ทำให้อย่างดีแล้วยังมาว่าอีกนะ” ซึงฮยอนต่อว่าอย่างน้อยใจ ชายหนุ่มทุ่มเทให้ขนาดนี้แล้วทำไมคนตรงหน้าไม่ยอมรับรู้ซะที


“ใครขอเล่า!!” จียงยันกายเถียงกลับ ซึงฮยอนไม่รอให้คนตรงหน้าได้ต่อว่าอีก จับคางเชิดขึ้นรับจูบจากเขาก่อนที่ชายหนุ่มจะอุ้มร่างบางขึ้นไปยังด้านบน...


หลังจากนั้นดูเหมือนจียงจะหลับยาวจนเช้า พอซึงฮยอนตื่นมาจียงก็หายไปแล้ว พอโทรถามแดซองก็ได้รับคำตอบว่าจียงไปเรียน เฮ้อ...ซึงฮยอนถอนใจเหนื่อยๆ กับตัวเอง เขาเล่นเกมส์คอมไปพักใหญ่จนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น


“โหลๆ” ซึงอยอนแนบหูข้างหนึ่งไว้กับโทรศัพท์แทนมือที่กดคีย์บอร์ดรัวเร็ว สายตาจับจ้องมอนิเตอร์เขม็งไม่สนว่าใครที่โทรมา


[พี่ซึงฮยอนไปเที่ยวกันมั้ย] เสียงนุ่มแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ทง ยองแบ อะไรของมันร้อยวันพันปีไม่เคยชวนเที่ยว...ซึงฮยอน ไม่สน


“ไม่ว่างอ่ะ นายไปเองดิแค่นี้นะ” ซึงฮยอนกำลังจะวางแต่เสียงตะโกนลั่นของยองแบแทรกเข้ามาก่อนที่จะวางไปตามที่ตั้งใจ


[เดี๊ยววววว พี่ซึงฮยอน ไปหามักเน่เป็นเพื่อนหน่อยสินะๆ ] ยองแบขอร้องอยู่ปลายสาย เมื่อโดนรบกวนสมาธิมากๆเข้า ฮีโร่ของซึงฮยอนก็เลยดับ! ชายหนุ่มถอนใจยอมแพ้ยองแบ


“เออๆ ก็ได้นายอยู่ไหนแล้วล่ะ” เมื่อยังไงก็ต้องไปซึงฮยอนจึงปิดเครื่องแล้วรีบโบกแท็กซี่ไปหาเจ้าตัวเรื่องมาก จนมาถึงหน้าโรงเรียนมักเน่ก็เห็นยองแบยืนแอบๆ อยู่มุมหนึ่งของประตูทางเข้า แต่สายตาสาวๆที่มองอยู่อีกหลายต่อหลายคู่ไม่อนุญาตยองแบให้หลบพ้น


“พี่ซึงฮยอนทางนี้ๆ” ยองแบโบกมือให้ซึงฮยอนที่ก้าวลงจากแท็กซี่เรียบร้อย ยองแบเดินมาหาชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึง


“ทำไมต้องมาหามักเน่ที่นี่เนี่ย เดี๋ยวก็ได้เจอที่บ้านแล้ว” ซึงฮยอนกวาดตามองถุงกระดาษในมือยองแบที่คงอัดแน่นด้วยของฝากมากมาย ดูสิว่าเห่อขนาดใหน


“เอาน่า...ช่วยๆกันนะเอ้า ถือช่วยหน่อยสิ!” ยองแบยื่นถุงในมือให้ซึงฮยอนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่และไม่ยอมรับมาถือ


“อ่ะๆ วันหลังจะเล่าเรื่องจียงตอนเด็กๆให้ฟังละกัน” ก็แค่นั้น...ซึงฮยอนก็ยื่นมือออกไปคว้ามาถืออย่างว่าง่าย ยองแบแอบยิ้มจนซึงฮยอนหมั่นใส้โบกใส่หนึ่งที สักพักสาวๆ ก็แห่มาจากไหนไม่รู้มากมายยืนล้อมพวกเขาเป็นวงกว้าง แต่ดีหน่อยที่ยืนดูแค่ห่างๆ


“มักเน่ทางนี้!!” ซึงฮยอนเรียกซึงฮยอนคนน้องเสียงดังจนสาวๆที่มารุมล้อมหันกลับไปมองอย่าสนใจ


“อ้ะ! พี่ยองแบกลับมาแล้วเหรอฮะ” มักเน่ที่กำลังเดินเข้ามาหาร้องเรียกยองแบที่เกาท้ายทอยตัวเองแล้วเดินออกไปหามักเน่...

“ใช่...” ยองแบขยี้ศีรษะมักเน่เบามือ จากนั้นก็พูดคุยและตกลงกันไปที่คาราโอเกะ จากนั้นคงไม่ต้องเดาเหตุการณ์ต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้นสินะ......(อ่านได้ในตอนของมักเน่ใน between us!!...[Lee Seung Hyun] )





¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤ « ТЕΜ ♥ Ġ » ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤