BigBang: between us!!...[Kang Dae sung]
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
Kang Dae Sung: ผมคัง แดซองสะพายเป้เดินมาตามทางน้อยที่เป็นขั้นบันไดปูด้วยหินขัดหยาบรอบๆ ปลูกด้วยไม้ประดับเต็มไปหมดเมื่อพ้นบันไดทอดยาวเหมือนไม่จบไม่สิ้นนั่นแล้วผมต้องเดินผ่านสวนกลางที่คั่นคฤหาสตระกูลยางกับบ้านหลังน้อย(ตรงไหน)ของพวกผมไปอย่างเหนื่อยๆ วันนี้ผมเลิกเรียนช้าเพราะอยู่ช่วยที่ชมรมซึ่งเป็นชมรมชาวพุธทต้อนรับน้องใหม่ที่เข้ามาสมัครเข้าชมรม เมื่อลากขาจนเกือบผ่านสวนไปได้อยู่แล้วเชียวเสียงๆ หนึ่งกลับเรียกผมเอาไว้เสียก่อนนี่
“แดซอง!!” ผมหันกลับไปตามเสียงที่มาจากระเบียงบ้านใหญ่(ไม่อยากเรียกคฤหาสแล้วมันยาว) ผมเห็นคุณยางยืนกวักมือเรียกผม เมื่อถอนใจเสร็จผมซึ่งไม่มีทางเลือกจำต้องลากขาที่แทบไม่มีแรงเดินขึ้นไปหาคุณยางบนตึกใหญ่ เมื่อลากขาที่แสนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาจนถึงห้องหนังสือเรียบร้อยแล้วผมซึ่งเหนื่อยแสนเหนื่อยก็ก้มศีรษะคำนับคุณยางก่อนจะทรุดลงนั่งที่โชฟาตรงข้ามกับคุณยาง
“สวัสดีครับคุณยาง...”
“เป็นอะไรไปเหนื่อยมากเหรอ” คุณยางถามผม นี่สงสัยผมคงแสดงให้เห็นชัดมากขนาดนั้น แต่จะให้มาปั้นหน้าร่าเริงคงทำไม่ได้หรอกฮะ คนมันเหนื่อยนี่นา
“ฮะ วันนี้ที่ชมรมมีงานให้ทำนิดหน่อย” ผมบอกคร่าวๆ
“งั้นรึเห็นเดินมาเหมือนคนหมดแรงเลยเรียกมาคุยเสียหน่อย” คุณยางเอ่ยกับผมซึ่งอยากเถียงกลับไป ก็อย่าเรียกผมที่เหนื่อยๆ ขึ้นมาบนตึกใหญ่สิฮะแค่ลากขามาก็เหนื่อยแล้ว เฮ้อ!!
“เมื่อยขาเหรอ!!...ไหนขอดูขาเธอหน่อยสิ” คุณยางวางถ้วยชาลงแล้วขยับลุกมานั่งลงข้างๆผม คราวนี้ผมขยับตัวอึดอัดจริงๆ ฮะ ไม่รู้วันนี้คุณยางมาอารมณ์ไหนกันแน่
“อะเอ่อ ขาผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับคุณยาง” ผมพยายามหนีบขาเอาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าคุณยางจะมาลวนลามอย่างงั้นแหละ
“น่า...ขอดูหน่ยนะ” เอ๊ะคุณยางนี่ยังไงมาขอดูขาอยู่ได้ ผมชักสงสัยแล้วนะคุณยางมาติดใจอะไรกะขาผมเนี่ย ผมนึกฉุนๆอยู่คนเดียวแต่ไม่กล้าพูดอกไปหรอกฮะ
“มะไม่เป็นไรจริงๆ ฮะ ผมหายเหนื่อยแล้วก็ได้ แหะๆ” ผมยังหนีบขาตัวเองเอาไว้แน่นกลัวคุณยางขึ้นมาจริงๆนะเนี่ย แงๆ
“ฉันบอกว่าให้เอาขามานี่!!” คุณยางตะคอกใส่ผมเสียงดัง คราวนี้ขาอ่อนเลยฮะไม่กล้าหนีบเลยอ่ะ แล้วคุณยางก็คว้าขาข้างหนึ่ง(ขาผมนะ)ขึ้นมาจากนั้นก็จัดการถอดรองเท้า ทำซะเหมือนผมเป็นเจาหญิงยังงั้นแหละ ต่อด้วยการถอดถุงเท้าออกไปด้วยผมเองเริ่มไม่เข้าใจคุณยางมากขึ้นเรื่อยๆ หรือที่ฝ่าเท้าผมมันมีไฝที่เป็นสัญลักษณ์สืบทอดสมบัติ!! ผมเริ่มคิดวุ่นวายไปหมดโดยที่รู้สึกตัวอีกทีขาที่ว่าก็วางเกยบนเข่าคุณยางไปเรียบร้อยแล้ว
“อะเอ่อ....” ผมซึ่งไม่รู้จะพูดอะไรดีได้แต่มองการกระทำของคุณยางเงียบๆ มือขาวๆ ที่นิ้วชี้สวมแหวนมรกตวงหนึ่งกำลังบีบนวดที่น่องขาวซีดของผม ผมก้มหน้างุดด้วยความอายเลยอ่ะ ไม่ให้อายได้ไงตอนนี้ขากางเกงมันร่นมาจนถึงหน้าขาแล้ว อึ๋ย!!
“ที่จริงท่าทำสปาเท้าจะยิ่งดีกว่านี้นะเนี่ย” คุณยางพูดกับขาของผมไม่รู้ว่าคุณยางสายตาสั้นหรือยังไงแน่ เพราะคุณยางก้มใบหน้าซะจนจะแนบติดกะขาผมไปแล้วนี่ดิ บรื๋อ ขนลุกอ่ะคุณยางจะบีบจะนวดก็รีบทำได้มั้ยฮะ มันเจี๋ยวนา....
“งั้นคืนนี้มาที่ตึกใหญ่แล้วกันฉันจะให้คนเตรียมสปาไว้ให้” คุณยางบอกผมที่ทำหน้าหรอหราเพราะความงงงวยจริงๆ เดาอารมณ์คุณยางไม่ได้จริงๆ แต่ผมทำได้อย่างเดียวคือพยักหน้ารับ
“ครับคุณยาง” ผมรับคำใครจะกล่าปฏิเสธล่ะฮะแล้วพยายามจะรั้งขาที่วางพาดบนเข้าคุณยางมาแต่มือขาวสะอาดของคุณยางกลับรั้งขาข้างนั้นเอาซะแน่น สงสัยขาข้างนี้ของผมมันจะต้องมีอะไรพิเศษซะแล้วสงสัยกลับไปนี่ต้องขัดถูๆ เพื่อมีเลขขึ้นมาบ้าง
“เอ้าไปได้แล้ว!!” คุณยางที่ไม่รู้ว่าสวมถุงเท้ารองเท้าผมเสร็จไปตอนไหนออกปากไล่ผมที่เอ๋ออยู่บนโชฟา คุณยางเดินกลับไปนั่งที่เดิมหยิบถ้วยชาที่ไม่มีควันฉุยขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์
“อย่างนั้นขอตัวนะครับ” ผมโค้งลาแล้วเดินออกจาห้องมางงๆ แต่รู้ว่าขาข้างนั้นที่คุณยางนวดจะไม่ปวดเมื่อยเหมือนตอนถึงบ้านใหม่ๆ เลยสงสัยคุณคงต้องการหาหุ่นเอาไว้ซ้อมนวดสปา เอ...หรือคนรวยเขาว่างจัดเลยหางานให้ตัวเองทำ แต่มานวด สปาเท้าเนี่ยนะ...ผมพยายามคิดว่าอาจจะเป็นธุรกิจใหม่ที่กำลังจะเปิดตัวเร็วๆนี้ของคุณยางละมั้งนะ!!
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
“อ้าว...กลับมาแล้วเหรอช้าจังนะ” เสียงทุ้มของพี่ซึงอยอนเอ่ยทักผมที่กำลังเปิดประตูเข้าไปข้างใน ผมหันไปคำนับทักทายตามเสียงเห็นพี่ซึงฮยอนกำลังนั่งยองๆ ถอนหญ้าที่แปลงดอกไม้อย่างขมักเขม้นทีเดียว แหมน่าชื่นชมจริงๆ พี่ซึงฮยอนก็ทำตัวมีประโยชน์ได้เหมือนกันนะเนี่ยนึกว่าวันๆเอาแต่ลอยไปลอยมาซะอีก เหอๆ
“ฮะเพิ่งกลับมาถึง แต่โดนคุณยางเรียกไปที่บ้านใหญ่มาเมื่อกี้” ผมอธิบายไม่อยากพูดซ้ำๆ เพราะเหนื่อยมากแล้วเลยหันกลับเดินเข้าบ้านไปเลย เดี๋ยวจะยาว ผมถอดรองเท้าจัดการเก็บเข้าตู้จากนั้นก็สวมรองเท้าแตะขนฟูสีขาวมีลายโดราเอมอนสุดโปรดด้วย ผมลากขาผ่านโถงกำลังจะขึ้นบันไดเวียนไปยังชั้นสองก็เห็นพี่จียงเดินสวนลงมาพอดี
“อ้าวกลับมาแล้วเหรอแดซอง” ผมก้มหัวทักทายซึ่งไม่รู้ทำไมต้องรีบทำเพราะอาจพี่จียงมีบางอย่างที่ข่มให้กลัวอยู่นิดๆ น่ะเองต่างจากพี่ซึงฮยอนจริงๆ ฮะรายนั้นอารมณ์นิ่งๆ แต่ไม่ค่อยอารมณ์เสียบ่อยๆเหมือนพี่จียง ถ้าพูดถึงแล้วพี่ซึงฮยอนจะอารมณ์เสียทุกครั้งที่พี่จียง ดีเดย์ นั่นแหละไม่เข้าใจเลย อย่างวันก่อนก็มาบังคับผมให้ผมขึ้นนอนทั้งที่พี่ยองแบขอให้ไปเปิดประตูรับพี่จียงแท้ๆ สงสัยพี่ซึงฮยอนมีเรื่องจะคุยกับพี่จียงแหงเลยอ่ะ ถึงได้ไปดักรอแบบนั้น คิดเลยเถิดไปสักพักผมก็เข้ามาอยูในห้องตัวเองแล้ว ผ้าม่านที่เปิดอ้าซ่าทำให้เห็นวิวสวนที่คั้นกับบ้านใหญ่ชัดมากๆ และเห็นหน้าต่างเรียงรายของบ้านใหญ่อีกด้วย แต่ผมไม่ได้มีอารมณสุนทรีมาชมสวนหรือประติมากรรมของบ้านตระกูลยางหรอกฮะ ผมรีบถอดเสื้อผ้าออกจากตัวเร็วจนเจ้าเสื้อเชิ้ตที่น่าสงสารลงไปนอนแอ้งเม้งที่พื้นตามติดด้วยกางเกงสแล็คผมเดินโทงๆ เข้าไปในห้องน้ำซึงตรงอ่างอาบน้ำของผมมันพิเศษกว่าห้องคนอื่นๆ เพราะมีกระจกบานใหญ่ติดอยู่พอดี ผมว่าโล่งโจ้งยังไงไม่รู้แฮะ แต่ยังดีที่ด้านนอกเป็นสวนและมีต้นไผ่ปลูกบังเอาไว้บ้างแต่กั้นไม่ทั้งหมดเพราะผมว่าต้นไผ่มันยังไม่สูงพอ ข้อดีของมันคือทำให้ผมผ่อนคลายมากๆ เวลานอนเล่นในอ่างแบบนี้
“อืมม....” ฮ่า!! ผมถอนใจโล่งอก สดชื่นอย่าบอกใครเลยฮะ น้ำวนอุ่นๆเนี่ยดีอย่างนี้นี่เองที่บ้านผมไม่มีอ่างน้ำวนแบบนี้หรอกนะ มีแค่อ่างน้ำอุ่นธรรมดาเท่านั้นเองอืมเป็นทายาทเศรษฐีมันดีอย่างนี้นี่เองแฮะ!!
ผมคิดเรื่อยเปื่อยจนผิวเริ่มซีดเหี่ยวเพราะแช่น้ำนานแล้ว จึงตัดใจลุกออกมา คว้าผ้าขนหนูพื้นข้าวมีลายโดราเอมอนกำลังใช้ตาข่ายมีด้ามไล่จับแมลงอย่างเมามัน ขอบอกว่าเป็นลายโปรดทีเดียว หุหุ
“หืม...” ผมหันออกไปนอกบานกระจกเหมือนเห็นประกายอะไรแว้บๆที่นอกบานกระจกนั่น และมันจากหน้าต่างของบ้านใหญ่ซะด้วย เอ...สงสัยผมจะตาฝาดไปแหงๆ เลยเวลานี้บ้านใหญ่คงจะเป็นเวลามื้อเย็นแล้วแน่ๆ แค่คิดถึงอาหารท้องผมก็ครวญครางจนต้องรีบแต่งตัวไปที่ห้องครัวซะที ผมสวมกางเกงวอมกับเสื้อฮู้ดแขนยาวสีเทาที่สกรีนลายโดราเอมอนไว้ด้านหลังมุ่งไปที่ครัวก่อนที่กระเพาะจะทะลุไปมากกว่านี้พอเดินผ่านไปจนถึงห้องนั่งที่สามารถเดินผ่านไปห้องครัวได้ผมเห็นพี่ซึงฮยอนกำลังก้มๆเงยๆที่โชฟาหลุยส์ที่อยู่มุมมืดพอดี ผมซึ่งเดินผ่านด้านหลังของโชฟาจึงมองไม่ถนัดว่าพี่เขากำลังทำอะไรแน่จึงเอ่ยชวนไปหาอะไรกินด้วยกันซะเลย!
“พี่ซึงฮยอนฮะไปกินข้าวเย็นกัน” ผมซึ่งหวังดีอุตส่าชวนแต่พี่ซึงฮยอนกับเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่เหมือนจะกระโดดเข้ามากัดยังงั้นอ่ะ
“นายรีบไปเลย เร็วๆซี่!!!” ผมเอ๋อไปเลย จู่ๆ พี่แกตะคอกใส่รู้อย่างงี้ไม่ชวนหรอกชิส์
“ไปแล้วๆ!!” ผมถอยหลังวิ่งที่ห้องคนครัว คอยดูนะหิวขึ้นมาจะไม่ทำอาหารให้กินเลยฮึ! ผมบ่นคนเดียวจนถึงครัวเห็นมักเน่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆทั้งที่ยังสวมชุดนักเรียนอยู่ หมอนี่มันกะไม่เปลี่ยนชุดก่อนเลยใช่ไหมนี่
“นายไปหิวมาจากไหนเนี่ย” ผมทักมักเน่ที่ยัดขนมปังเข้าปากจนแก้มทั้งสองป่องเหมือนซาลาเปาดูไปดูมาเหมือนแพนด้าแก้มบวมซะมากกว่าแฮะ
“แหะๆ ผมไปซ้อมเต้นที่ชมรมการแสดงมาฮะ เหนื่อยสุดๆเลยอ่ะ” มักเน่อธิบายจนเศษขนมปังกระเด็นกระดอนออกมา
“อี๋...นายกินดีๆ ดิ เคี้ยวอยู่อย่าพูด” ผมสอนน้องน้อยซึงมักเน่ก็พยักหน้ารับฟัง ถ้าเป็นพี่ยองแบคงสอนด้วยโทนเสียงนุ่มนวลกว่ามาก ประมาณว่า “ซึงฮยอนนายเคี้ยวให้หมดก่อนค่อยพูดนะ” (โปรดจินตนาการเสียงนุ่มทุ้มของยองแบ เฮ้อ!!)ผมถอนใจรีบหาอะไรใส่ท้องก่อนต้องไปพบคุณยางที่บ้านใหญ่เพื่อเป็นหนูทดลองสปาเท้า
“อ้อนายอย่าเพิ่งเดินผ่านห้องนั่งเล่นอ่ะ เห็นพี่ซึงฮยอนนอนอยู่แน่ะท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย” ผมเอ่ยเตือนมักเน่ด้วยความหวังดี
“อ๋า...จริงเหรอเนี่ย พี่ซึงทะเลาะกับพี่จีเหรอฮะ” มักเน่ตั้งคำถามกับที่ไม่รู้คำตอบซะหน่อย
“ไม่รู้สิ เห็นพี่จียงเดินลงมาข้างล่างแล้วนี่ นายไม่เห็นเหรอ” ซึ่งคำตอบของมักเน่ก็คือการส่ายหน้ามาทั้งที่ขนมปังเต็มปาก เออ!! หมอนี่มันกินขนมปังแล้วจะกินข้าวเย็นได้เหรอเนี่ย
“นายจะกินข้าวอีกมั้ยเนี่ยจะได้ทำเผื่อ” ผมหันไปถามน้องเล็กที่ลากเก้าอี้เตรียมขึ้นไปชั้นสอง
“กินฮะ วันนี้ผมอยากกินแกงจิมจิจังเลย” มักเน่ทำท่าดูดนิ้วชี้เหมือนคนกำลังทำท่าน้ำลายใหลยืด หมอนี่มัน น่ารักจนโกรธไม่ลงจริงๆ ผมเลยหันไปขยี้ผมมักเน่จนฟูฟ่องจนเจ้าตัวหน้ามุ่ย
“พี่แดซองอ่ะ อย่าสิฮะผมยุ่งหมด” มักเน่เบี่ยงศีรษะหนีมือของผมที่พยายามตามไปแกล้งอย่างไม่ลดละ
“เดี๋ยวฟ้องพี่ยองแบจริงๆ ด้วย” เมื่อหนีไม่พ้นเจ้าน้องเล็กก็หันมาขู่ผมแทนซึ่งยิ่งให้ผมหัวเราะขำกว่าเดิม หมอนี่มันเด็กจริงๆ เมื่อผมไม่หยุดแกล้งมักเน่ก็หันหลังคว้าเป้แล้ววิ่งไปทางห้องนั่งเล่น ผมนึกถึงพี่ซึงฮยอนขึ้นมาเลยว่าจะวิ่งไปห้าม แต่เห็นหลังมักเน่ไวๆ กำลังยืนนิ่งตรงหน้าบานเลื่อนกระจกที่ใช้กั้นรหว่างะทางเดินของห้องนั่งเล่นกะห้องครัวพอดี
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
“นายยืนทำอะไร” ผมถามมักเน่ งงๆ ที่จู่ก็หยุด
“ชู้ว!!ๆ...” มักเน่ขยับไปหลบด้านข้างพร้อมกับดึงผมที่ยืนไปด้วย เราทั้งสองหลบอะไรก็ไม่รู้ที่หลังบานกระจก บรรยากาศสลัวๆของยามเย็นเพราะไม่ได้เปิดไฟทางเดินทำให้มองด้านในห้องนั่งเล่นไม่ชัด แล้วมักเน่กำลังมองอะไรกัน!! ผมสงสัยเลยสะกิดมักเน่ที่ใช้มือป้องกับกระจกเพื่อเพ่งมองข้างใน
“นี่นายมองกำลังดูอะไรอ่ะ” ผมลดเสียงเบาอย่างไม่รู้ตัว ก็ท่าทางมักเน่มันน่าสงสัยจริงๆ อ่ะ
“ชี่ๆ...เงียบๆ เดี๋ยวข้างในได้ยิน!!~” มันเน่กระซิบกระซาบเสียงเบามาก ผมพลอยตื่นเต้นไปด้วย มักเน่ไม่ยอมละจากกระจกซักทีผมเลยเลียนแบบท่าของมักเน่ที่เอามือป้องแสงที่ลอดมาทางกระจกหน้าต่างด้านหลังแล้วเพ่งมองเข้าไปข้างในห้องนั่งเล่นที่พี่ซึงฮยอนนอนอยู่เมื่อกี้ ความมืดสลัวๆ ไม่ได้มืดจนมองไม่เห็นซะทีเดียว เมื่อมองจากบานเลื่อนกระจกด้านห้องครัวที่พวกผมยืนอยู่ก็จะเห็นด้านหน้าของโชฟาหลุยส์ในห้องนั่งเล่นเต็มๆ
“หา!!~....” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อ...
“จุ๊ๆ....” มักเน่เอามือมาปิดปากผมที่เผลอทำเสียงดัง ภาพที่เห็นทำเอาผมตาค้างไปหลายวินาที ภาพของชายหนุ่มสองคนกำลังนัวเนียกันบนโชฟาหลุยส์ในห้องนั่งเล่น หรือว่าตั้งแต่ตอนที่ผมเดินผ่านเมื่อกี้ แค่คิดว่าตอนนั้นพวกพี่ซึงฮยอนทำอะไรกันด้านหลังโชฟาที่มีผมเดินผ่านนั่นแล้วก็อดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้แฮะ
“ไม่รู้มาก่อนนะเนี่ย ฮิฮิ” มักเน่หัวเราะเสียงเบา มองภาพตรงหน้าไม่ยอมกระพริบตาหมอนี่มันรู้เกินเด็กจริงๆ
“ดูดิๆ พี่ซึงจะถอดเสื้อพี่จีแล้ว!!~” มักเน่เอ่ยกระซิบด้วยเสียงตื่นเต้นผมที่เห็นมือข้างหนึ่งของพี่ซึงฮยอนล้วงอยู่ในเสื้อและกำลังจะเปลื้องมันออกจากตัวพี่จียงก็รีบยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง อ๊ายยยพวกพี่ทำอะไรกันเนี่ย แต่สุดท้ายก็แอบดูโดยมองผ่านง่ามนิ้วที่กางออก แหะๆของแบบนี้ไม่ได้มีให้ดูทุกวันนี่นา อิอิ
ว้าว!! นอกจากดูหนังสดจากแผ่นแล้วผมไม่เคยเห็นเหตุการณ์จริงแบบนี้มาก่อนเลย ดูท่าทางพี่ซึงฮยอนจะชำชาญมากเลย เดี๋ยว!! พี่สองคนเป็นผู้ชายนี่ ผมตกใจความตื่นเต้นเมื่อครู่กลายชาวาบด้วยความมึนงงอีกหลายวิ แล้วนี่มักเน่กำลังดูอยู่ด้วย ความเป็นผู้ใหญ่(ที่อายุมากกว่า) ต้องรีบดึงมักเน่ออกจากภาพตรงหน้าเร็วๆ
“ฮะเฮ้ยยย!! เดี๋ยวพี่ทำอะไรอ้า!!~...” มักเน่โอดเมื่อผมพยายามลากเจ้าน้องเล็กออกมาห่างๆ กระจก
“เป็นเด็กเป็นเล็กห้ามดู” ผมเอ่ยเตือนเสียงเขียว
“โหย...พี่แดซองอ่า ผมโตแล้วสิบเจ็ดแล้ว ผมเคยดูในหนังแล้วเหอะ อีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะฮะ มีมาให้ดูมาให้ศึกษาต่อหน้าแบบนี้ไม่ดูก็โง่แล้วน้า” มักเน่พูดพลางเอานิ้วชี้จิ้มกันอย่างน่ารัก อืมม ผมคิดตามที่มักเน่พูดก็มีเหตุผลแฮะ เพราะพวกผมเป็นผู้ชาย!ใช่มะ เราต้องดูตัวอย่างเพื่อเป็นการศึกษา เอาวะของจริงอยู่ตรงหน้าแล้วไม่ต้องเปลืองตังค์ด้วย เมื่อผมคิดได้ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของน้องเล็ก
“งั้นเราเงียบๆกันเถอะ” มักเน่เสนอ ผมกับมักเน่เลยหันกลับไปที่กระจกอีกรอบแล้วพยายามป้องตากับกระจก ซึ่งตอนนี้ข้างในกำลังดุเดือดเลือดผล่านทีเดียว หุหุ ซับๆ
“โอ้วว!!ว้าว...” มักเน่อุทานผมเลยยกนิ้วขึ้นมาทำสัญญาณว่าให้เงียบหน่อย เพราะตอนนี้พวกพี่ทั้งสองไม่สวมเสื้อกันแล้ว พี่ซึงฮยอนกำลังจูบไปทั่วหน้าอกพี่จียงอย่างเมามันทั้งๆที่ไม่มีหน้าอกแบบผู้หญิงซะหน่อย แต่พวกผมกลับ ฮี้ททท กับภาพตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก มันน่า ฮี้ทททมั้ยล่ะครับก็พี่ซึงฮยอนแกเล่นเก่งซะขนาดนั้น เหอๆ เนี่ยละมั้งที่ว่าผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน มันใช่จริงๆ ด้วย เพราะอย่างนั้นพวกผมคงต้องเดินตามพี่ซึงฮยอนเพราะหมาอาจจะไม่กัด เอ๊ะ!! ผมคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ผมเลิกคิดแล้วตั้งใจดูหนังสดตรงหน้าต่อ
“ดูดิพี่จียงทำหน้าเคลิ้มซะจนาดนั้น น่ารักเป็นบ้าเลยอ่า งั้มๆ” มักเน่ออกปากชมเสียงเบา ยกผ้าพันคอมางับซะน้ำลายยืดเชียวผมไม่เอ่ยอะไรเพราะกำลังตั้งใจศึกษา ฮี่ๆ
“ชู้วๆ เดี๋ยวพี่เค้าก็ได้ยินหรอก” ผมเอ่ยเตือน จากที่จะมาห้ามกลายเป็นคนแอบดูไปซะแล้ว ช่างเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เอาไหนซะเล้ย แต่ของแบบนี้ไม่ได้มีให้ดูบ่อยๆ เพราะฉะนั้นตอนนี้ขอเป็นผู้ใหญ่ที่นิสัยไม่ดีแล้วกันนะฮะ แหะๆ
ตอนนี้พี่จียงเหมือนจะพยายามจะขัดขืน ดิ้นใหญ่เลยแต่พี่ซึงฮยอนที่ตัวใหญ่กว่าไม่ยอมกดข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะแล้วกำลังใช้มือข้างที่เหลือ คิดว่าเป็นข้างขวานะฮะปลดกระดุมกางเกงยีนส์พี่จียง โหย...เร็วมากๆ ผมอดทึ่งพี่ซึงฮยอนไม่ได้จริงๆ พี่แกโปรมากเลยนะเนี่ย การปลดกางเกงผู้ชายเนี่ย เอ...หรือพี่แกจะปลดได้หมดนะทั้งสองเพศเลยมั้ง ฮึ่ยๆ เลิกคิดแล้วตั้งใจดูดีกว่า คราวนี้พี่จียงเกือบเปลือยแล้วและห้องนั่งเล่นก็เริ่มมืดมากขึ้นด้วยเพราะมันเย็นมากแล้วน่ะแหละ ทำได้นะผมอยากไปเปิดไฟ แล้วไปนั่งดูข้างๆให้เต็มตาซะเลย แต่ทำไม่ได้ก็เลยต้องเฝ้าอยู่ห่างๆ แบบหงุดหงิดเฮ้อ!...แต่เจ้ามักเน่จ้องแบบเอาจริงเอาจังเหมือนกำลังดูสารคดียังไงยังงั้นโธ่น้องเราใจแตกซะแล้ว ฮือๆ
แต่เดี๋ยว!! ผมเลิกคิดแล้วมองที่มือข้างนั้นของพี่ซึงฮยอน โอ้วว คุณพระคุณเจ้า พี่แกล้วงเข้าไปจับของพี่จียงด้วยอ่า บรื๋อ กล้ามากๆ จับไปได้ไงของพวกเดียวกันผมคงทำไม่ได้แน่ๆ แต่เดี๋ยวพี่จียงน่ารักซะขนาดนั้นผมอาจจะยอมจับซักครั้งก็ได้นะ อ๋ายยนี่เราคิดอะไรเนี่ย ผมยังจ้องมือที่ขยับขึ้นลงไม่วางตาแม้จะมีความมืดของยามเย็นมาเป็นอุปสรรคก็ตาม เหมือนพี่ซึงฮยอนกำลังพูดอะไรตั้งแต่เมื่อกี้เลยอ่ะ พี่แกเล่นทำไปด้วยพูดไปด้วยเก่งจริง แยกสมาธิเป็นเลิศ ทำไมบางทีเรื่องอื่นถึงหัวช้านักนะ ผมหันไปดูมักเน่ที่หน้าแดงก่ำด้วยสีเลือด แต่หมอนี่ก็ไม่ยอมผละออกจากจุดยทธศาสตร์การแอบดู และเหมือนจะตั้งใจกว่าผมซะอีก ไม่รู้จะเอาไปใช้กะสาวที่ไหนหรือเปล่าที่แน่ๆตอนนี้พี่ซึงฮยอนทำให้ผมกลัวขึ้นให้กลัวขึ้นมาตงิดอ่ะ ไม่รู้วันไหนพี่ซึงฮยอนจะลุกขึ้นมาไล่ปล้ำผมกะมักเน่เอาหรือเปล่า ฮือๆ คงไม่หรอกมั้งผมไม่ได้น่ารักเหมือนพี่จียงซะหน่อย!! นั่นๆ พี่ซึงพูดอะไรอีกแล้ว แถมก้มลงไปจูบพี่จียงใหญ่เลย ผมเห็นไม่ค่อยชัดแล้วอ่ะเพราะมันมืดมากเลย ไฟที่ห้องครัวก็ไม่ได้เปิดขาก็เริ่มแข็งนี่นานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะที่แอบดู หง่าถ้าเกิดพวกพี่เขารู้ว่าพวกผมแอบดูล่ะก็ บรื๋อออ ไม่อยากคิดเลยอ่ะ จากความตื่นตา ตื่นเต้น ผมก็เกิดตื่นตกใจ ตกลงไปที่ตาตุ่มเมื่อคิดล่วงหน้าไปแล้ว เริ่มสะกิดมักเน่ยิกๆ เผื่อมักเน่จะดูพอแล้ว
“อะไรพี่!! อย่ากวนดิ” ผมถอนใจมักเน่จะจริงจังไปแล้วนะ
“นี่ไปเถอะ เดี๋ยวพวกพี่เค้าก็จับได้หรอก คราวนี้เราไม่รอดแน่ ตอนนี้พี่เองมองไม่เห็นแล้วด้วยนะ” ผมเตือนมักเน่ด้วยความหวังดี ปนความกลัว
“ไม่เอาดิ พี่เค้าไม่รู้หรอก ดูดิเคลิ้มซะขนาดนั้น ไฟไหม้ก็คงไม่สนด้วยซ้ำ เห็นมะๆ” มักเน่สะกิดผมให้ดูภาพตรงหน้าอีก “พี่ซึงฮยอนเก่งสุดยอดเลย ที่พี่เค้าเคยบอกว่าทำงานที่ผับมาก่อนนี่เรื่องจริงแน่ๆ สงสัยจะจึกกะดึ๋ยกะสาวๆ บ่อยแน่เลย” มักเน่เอ่ยความคิด อืมท่าจะจริงแฮะ อันนี้ผมเห็นด้วยเมื่อลากมักเน่ไปไม่ได้ก็ต้องร่วมหัวจมท้ายยืนขาแข็งแอบดูด้วยกันที่นี่แหละ เมื่อติดสินใจได้แล้วก็เพ่งสามธิไปที่พวกพี่ทั้งสองเหมือนเดิม พี่ซึงฮยอนที่กำลังช่วยน้องหนูพี่จียงจนพี่จียงแอ่นร่าง และบิดไปมาเหมือนคนทรมานอย่างหนัก แต่พี่ซึงฮยอนก็พูดอะไรไม่รู้แถมยิ้มให้อีก ขอบอกนะฮะว่าผมคงไม่อยากได้รอยยิ้มตอนนี้ของซึงฮยอนเลย น่ากลัวสุดๆ เหมือนพวกลุงๆ บ้ากามไม่ผิดซักนิดอ่า
อ๊ายยยย!! พี่ซึงฮยอนก้มไปที่เจ้าหนูของพี่จียงแล้วแถมเอาเข้าปากด้วย โอยแดซองขอเป็นลมซักตื่นได้มั้ยฮะ หน้าร้อนผ่าวของผมแทบระเบิดเมื่อเห็นพี่ซึงฮยอนทำท่ากลืนกินเจ้าของพี่จียงเข้าไปจนหมดทั้งอันแถมชักเข้าชักออกอีกต่างหาก โหยนี่เพิ่งจะเคยดูของจริงอีกเหมือนกัน ปรกติในเอ็มวีอย่างว่ามีแต่ผู้หญิงทำให้ผู้ชายไม่นึกว่าวันนี้จะได้เห็นผู้ชายทำให้กันได้ด้วยนอกจากว่า!!
“พวกพี่เขาเป็นโฮโมเหรอเนี่ย!!” ใช่เลย มักเน่นายพูดได้ตรงใจพี่มากเลยน้อง ผมทำหน้าตาว่าเห็นด้วยกับมักเน่สุดๆ ดูตอนนี้สิพี่จียงคงครางอยู่แน่ๆ พวกผมไม่ได้ยินเสียงนี่กระจกมันคั้นไว้หมด แต่ท่าทางพี่จียงน่าจะทรมานมากๆเลย พี่ซึงฮยอนคงจะเทพไปหน่อย แฮ่ๆ
“พี่จีกำลังจะเสร็จแล้ว!!” มักเน่รายงานสถานการณ์ตรงหน้า ผมเองก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย ร่างพี่จียงสะดุ้งเฮือกแล้วก็ร่วงไปนอนแน่นิ่งเหมือนหมดแรง อูยย เหมือนท่าตอนที่ผู้หญิงในเอ็มวีอย่างว่าเป็นตอนเสร็จเลยอ่ะ ซับๆ พี่จียงเซ็กซี่จัง มิน่าพี่ซึง ฮยอนถึงได้ปล้ำเอา หึหึ หวังว่าพี่ซึงฮยอนจะปล้ำแค่พี่จียงคนเดียวผมไม่อยากโดนทำแบบนี้อ่ะ อยากทำกับสาวๆมากกว่าแต่ตอนนี้ขอศึกษาก่อน พี่ซึงฮยอนก้มบังคับจูบพี่จียงอีกแล้วแถมพูดเหมือนทะเลาะกันเลย พี่ซึงฮยอนท่าทางโมโหมากๆด้วยแฮะ แล้วพี่ซึงฮยอนก็อุ้มท่าเจ้าหญิงพาพี่จียงหายขึ้นไปข้างบนสงสัยจะทำต่อที่ห้องแน่ๆเลย
“ว้าวว” มักเน่หันมาอุทานตาโตกับผมที่ยัง อึ้ง ทึ่ง เสียว!! อยู่
“นายอย่าไปเลียนแบบนะ” ผมเอ่ยเตือนเมื่อเห็นแววตาระยิบระยับของมักเน่ หมอนั่นยิ้มหวานให้ผมก่อนจะเลื่อนบานกระจกเดินหายไปชั้นบนบ้าง ผมถอนใจหน้ารู้สึกร้อนๆ จนต้องไปที่ซิงค์แล้วเปิดน้ำเย็นมาล้างหน้าหน่อย จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อรื้อหาข้องสดมาทำอาหาร เอ...แล้วผมต้องเรียกพวกพี่เค้ามากินข้าวเย็นหรือเปล่าเนี่ย!!
“อืมม ทำเผื่อไปเหอะ อย่างนี้คงใช้แรงไปเยอะ” เมื่อตัดสินใจทำเผื่อไปแล้วผมก็จัดเตรียมของสดแล้วเอากิมจิมาทำแกงให้มักเน่เป็นอย่างสุดท้าย อย่างดึกคงหิวละมั้งนะ
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น