BigBang:Kiss!!...[Dong Young Bae]
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
Dong Yong Bae : ผมมองตามจียงที่ถูกพี่ซึงฮยอนลากขึ้นไปยังชั้นบน ฮึ๊! อิจฉาเอ้ยไม่ใช่ สองคนนั้นเค้าจะไปทำอะไรกันอยากรู้จริงๆ ให้เดานะครับ ขอเดาว่าพี่ ซึงฮยอนต้องทนไม่ไหวปล้ำจียงมันไปแล้วชัวร์ๆ ก็ไอ้หน้าเย็นชาเหมือนไปแช่ช่องฟรีสมาอย่างงั้นอ่ะ จียงมันโกรธแหงมๆ พี่ซึงฮยอนงานเข้าแล้ว หึหึ
“พวกพี่ว่าพี่ซึงจะปล้ำพี่จีเหมือนวันนั้นเปล่าอ่า...” วันนั้น?... คำพูดจาก ซึงฮยอนน้อยหรือเปล่า? ผมไม่แน่ใจขอหันไปมองซักนิด ซึงฮยอนน้อยของผมกำลังเคี้ยวตุ้ยๆ แต่สายตาเป็นประกายวิบๆนั่นน่ะสิมองตามไม่กระพริบเลย หรือว่าซึงฮยอนน้อยของผมใจแตกไปแล้วฟระ!! แล้วทำไมเจ้าแดซองมันไม่คอยดูแลซึงฮยอนน้อยล่ะเนี่ย
“คัง แดซอง!!!” ผมเอ่ยเสียงเข้มขู่ๆมันไว้ก่อน แดซองหน้าเหลือสองนิ้วก้มหน้าก้มตาไม่มองมาที่ผมสงสัยจะรู้ตัวว่าผิดครับ
“คะครับฮะฮยอง...” เออ! ยังรู้ว่าผมเป็นรุ่นพี่มันนะฮะ แค่ขอร้องให้ช่วยดู ซึงฮยอนน้อยของผมให้หน่อยยังทำไม่ได้ ยังเห็นผมเป็นพี่แน่เหรอเนี่ย ฮึ่มๆ ผมจ้องแดซองนิ่งเอามาดดุเข้าข่มมัน
“คะคือ...วะวันนั้น...” แดซองตะกุกตะกักพยายามอธิบาย มือที่ถือตะเกียบลายโดราเอมอนสั่นระริกยังเจ้าเข้าทรงแน่ะ
“อย่า ไม่ต้องพูดแล้ว...” ผมเงียบปากแล้วกินข้าวต่อทำไม่สนใจแดซองที่หน้าจ๋อยสนิท หึหึ ต้องทำให้รู้ซะบ้างว่าขอกันแค่นี้ทำให้ไม่ได้ แรงสะกิดของซึงฮยอนที่นั่งข้างๆ เกือบทำผมใจอ่อนแล้วแต่ยังพยายามเก๊กหน้าขรึมถามออกไป
“มีอะไร” ผมไม่ยอมเหลือบตาแลซึงฮยอนน้อยเลย
“อ่า...ฮยองคร้าบบบบ...” ซึงฮยอนทำคิ้วตกสะกิดผมไม่เลิก “โกรธอะไรพี่แดซองอ่ะ อย่าโกรธเลยนะฮะ” ซึงฮยอนยังเพิ่มใบหน้าเศร้าคลอด้วยหยาดน้ำตาเล็กน้อย อืมม...ซึงฮยอนอย่าทำสีหน้าแบบนี้ฮยองทนไม่ได้! ผมรีบห้ามตัวเองเพราะกลัวว่าจะเผลอคว้าซึงฮยอนมาจูบกลางโต๊ะอาหาร
“เปล่า...” ผมยังแกล้งตีหน้าเคร่งใส่ทั้งสองคน “ฮยองแค่ไม่อยากให้ซึงฮยอนเห็นอะไรที่ไม่ดีๆ เท่านั้นเอง” อืมเหตุผลที่ดีผมบอกตัวเองอย่างพอใจ
“เปล่าน้า..ไม่มีอะไรที่ไม่ดีซักหน่อย!” ซึงฮยอนเถียงผม พอเห็นผมขมวดคิ้วเข้าหน่อยซึงฮยอนก็จ๋อยลงพลางพูดเบาๆที่ข้างหูว่า “ฮยอง...พี่ซึงทำกับพี่จียังงั้นไม่เห็นว่าจะไม่ดีซักหน่อย” หือ...ผมหันไปมองคนพูดคอแทบเคล็ด “มันเป็นการแสดงความรักต่อคนที่เรารักไม่ใช่เหรอฮะ...หรือผมเข้าใจผิด” ซึงฮยอนถามกลับแล้วทำตาปริบๆ อย่างน่ารัก
เอ่อ....ผมนึกหาคำอธิบายมาหักล้าง
อืมม....แต่ก็ไม่มี
“แต่...” ผมยังนึกหาข้อแก้ต่างในคำพูดของซึงฮยอนอยู่ ซึงฮยอนพองแก้มแล้วเอาแต่จ้องมองผมอย่างคาดคั้น
อ่า...
“ฮยองว่าเรากินข้าวกันดีกว่า อ้าวแดซองกินสิ” ผมหันไปพยักเพยิดกับแดซองตาเขียว เจ้าแดซองเองก็นั่งจ้องเราสองคนก่อนแล้ว พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้จนตัวสั่น
“อะไร!!” ผมหันไปหาเรื่องเจ้าแดซองที่ทำท่าจะหลุดหัวเราะออกมา ใช่ผมแพ้ทางน้องเล็ก ผมไม่อยากบอกว่าที่พี่ซึงฮยอนทำไม่ใช่การแสดงความรัก เพราะที่พี่แกทำอ่ะมันเกิดจากความรักจริงๆ แม้จะข้างเดียวก็ตามเหอะ...
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ผมทอดสายออกไปที่สวนสวยตรงหน้า พยายามไม่เงี่ยหูฟังเลยว่าที่ห้องเยื้องๆไปกำลังทำอะไรกันอยู่? ป่านนี้พี่ซึงฮยอนไม่รู้จึ๊กกะดึ๋ยกะจียงอยู่อ่ะเปล่า ชักอยากจะรู้ผมจ้องประตูเขม็งเหมือนจะสามารถมองทะลุไปห้องจียงได้ยังงั้นอ่ะ
เฮ้อ!...อยากรู้อ่ะ - -‘
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องผมเองครับ ผมเลยเดินออกไปเปิดดูว่าใครที่มารยาทเคาะยังงี้ปกติจะเปิดกันเข้ามากันดื้ออ่ะ เพราะพวกผมติดนิสัยไม่ชอบล็อกประตู อ้าวแล้วผมเดินมาเปิดเองทำบ้าอะไรเนี่ย = = อ๊ะ ไหนๆก็เดินมาจนถึงแล้วก็เปิดซะหน่อย
“อ้าว!!...ซึงฮยอนเองเหรอ” เสียงแข็งๆที่กะจะใช้ทีแรกอ่อนเป็นขี้ผึ้งละลายเลยครับ หุหุ ดวงตากลมมีรอยสีจางใต้ตาตัดผิวขาวละเอียดของซึงฮยอนน้อยเหลือบขึ้นมองผมเหมือนมีคำถาม
“อ่า...ฮยองครับ” แล้วซึงฮยอนน้อยก็ขมวดคิ้วยกขึ้นในมุมสามสิบองศา(ยังไงฟระ) จากนั้นก็หลุบตาลงมองเท้าตัวเองที่หน้าประตูห้องผม
อย่าซึงฮยอน นายน่ารักเกินไปแล้ว >< เดี๋ยวฮยองห้ามใจไม่ด้ายยยย
“ฮยองครับขอผมเข้าไปหน่อยดิ” ซึงฮยอนเงยหน้าขึ้นส่งสายวิบๆให้ โอยแทบละลายจนเผลอยกมือกุมที่หน้าอกซ้ายอย่างลืมตัว อันตรายจริงๆ
ตุ้บๆ ตุ้บๆ เสียงหัวใจเต้นเหมือนโซโล่กลองของผมสนั่นอยู่ที่ริมหู(ตัวเอง) ผมเหลือบมองซึงฮยอนน้อยที่เดินผ่านผมเข้ามาในห้องกลัวว่าจะได้ยินเสียงที่น่าอายนั่นเข้าผมคงอธิบายไม่ถูกจริงๆว่าตื่นเต้นอะไรนักหนา ความจริงนะครับปกติผมเข้าออกห้องซึงฮยอนบ่อยๆ แต่น้อยครั้งที่ซึงฮยอนน้อยจะเข้ามาห้องผมก่อนแบบนี้ เอ่อ...แบบว่ายังไงอ่ะดีใจมากๆละมั้งนะ อิอิ มีความสุข
“อะแฮ่ม!!...” ผมกระแอมขับไล่อาการตื่นเต้นของตัวเอง กลัวมันไม่ไปเลยเผลอเสียงดังไปหน่อย
“ส้นติดคอเหรอครับฮยอง ฮ่าๆ”.... = =’ ซึงฮยอนหน้านายก็น่ารักดีอยู่แล้วอย่าไปเลียนแบบปากหมานๆ แบบจียงสิ เสียหายๆ
“นายมาทำไม!” เขินครับเลยใส่อารมณ์ไปนิ้ด สาบานว่านิ้ดดดเดียวเอ๊งนะ เสียงผมออกจะนุ่มนวลอ่อนโยนขนาดนี้ ซึงฮยอนนั่งลงที่ปลายเตียง อืม...ระยะอันตราย(ต่อสวัสดิภาพของมักเน่นะนั่น) ผมเลยเดินเลี่ยงไปที่ขอบหน้าต่างแทนกลัวอยู่ใกล้เกินหนึ่งเมตรแล้วจะอดใจไม่ไหวเผลอวิ่งไปกดซึงฮยอนน้อยลงกับเตียงเหมือนพี่ซึงฮยอนที่จะทำกับเจ้าจีไปแล้วอ่ะ อันตรายๆ
“ง่า...ฮยองผมอยากมาเล่นที่ห้องนี้บ้างนิ” ซึงฮยอนพองแก้มใส่ผมแอบเบือนหน้าหนี น่ารักเกินห้ามใจ เหลือบมองอีกที ปากก็แดงน่าจุ๊บ ฮึ้ย!!...พุทโธ ธัมโม สังโฆ สงบ...จงสงบผมท่องคาถาเพื่อสงบจิตใจ(ใช่เหรอ) ความเงียบแสนอึมครึมแทรกเบียดจนแทบกระอักทำไมไม่พูด อืมหรือเราจะพูดก่อนดี ผมแอบเหลือบตาตี่มองซึงฮยอนน้อยอีกที ใบหน้าขาวใสกำลังมองผมเขม็งเลย
“อะอะไร!” หูย...อย่ามองมาอย่างงั้นสิฮยอนเขินอ่า
“พี่ยองแบ!!” ซึงฮยอนเรียกผมจริงจังดวงตาสีดำจ้องใบหน้าผมเขม็งจนรู้สึกเหมือนถูกสำรวจไปทุกรูขุมขนบนใบหน้าเรียบร้อย ซึงฮยอนถ้านายจะจ้องยังงี้ฮยองขอไปล้างหน้า โบ๊ะสปาร์ ต่อด้วยทรีทเม้นก่อนละกันนะ พอแล้วมันเขิน!!
“อืออ...” ผมส่งเสียงครางรับในลำคอ สายตายังสอดส่องพื้นพรมหาจุดด่างพร้อยอยู่เหมือนเดิม โทดทีที่ห้องผมพื้นมันสะอาดไปหน่อยเลยต้องเงยหน้าขึ้นมาจนได้
“พี่ยองแบว่าผู้ชายเนี่ยรักกับผู้ชายมันแปลกมั้ยครับ” อะเกนพลีส!! เหมือนจะฟังไม่ชัด ซึงฮยอนนายถามแบบนี้หวังจะฆ่าฮยองทางอ้อมหรือเปล่า ก็ตอนนี้ฮยองมันรักปู้จายยไปแล้วอ่า แถมปู้จายยคนนั้นก็คือนายอ่ะแหละ
“อ่า...คะคือฮยองคิดว่า มันก็แปลกน่ะนะ” เอ๊ะเดี๋ยว! ถ้าผมบอกว่าแปลกซึงฮยอนก็ต้องมองแต่ผู้หญิงอ่ะดิ ไม่ได้เปลี่ยนๆ “จะว่าไปแล้วก็ไม่แปลกนะถ้าผู้ชายสองคนนั้นเค้ารักกัน อะเอ่อแบบว่า มะมีใจให้กันและกันแบบนี้อ่ะ” ละแล้วผมจะเขินทำซากอารายฟระเนี่ย ฮู้วว
“เหรออออ ฮยองก็คิดงี้เหรอ” ซึงฮยอนท่าทางตื่นเต้นดีใจ หมายความว่าไงฟระ นายแอบไปมีใจให้ผู้ชายคนไหนเนี่ย ยอมไม่ได้เฟร้ยย
“นายอยากรู้ไปทำไม!” ผมแอบเขยิบไปใกล้ๆซึงฮยอนอีกยี่สิบเซ็นต์ ยกมือขึ้นกอดอกเหมือนผู้ทรงภูมิความรู้ ซึงฮยอนบิดมือมือเป็นเกลียวอ้ำๆอึ้งๆ แล้วค่อยช้อนตาขึ้นมองผมอย่างเขินอาย
1
2
3
4
5
:
:
:
อร้ากกกกไม่นับแล้วครับ ห้ามใจไม่ได้ผมเลยนั่งแหมะข้างซึงฮยอนน้อย แขนล่ำๆ ฉวยโอกาส(ความเป็นพี่)โอบคอซึงฮยอนเข้ามา แอบสูดกลิ่นสบู่อ่อนจางจากผิวสีระเรื่อที่คอขาวระหง
“ซื้ดดด...เอ้ย! นายอยากถามอะไรกันแน่ฮึ” ผมลดเสียงลงกระซิบที่ข้างหูน้องเล็ก แอบพ่นลมหายใจอุ่นผ่านเข้าไปในรูหูเผื่อ ซึงฮยอนน้อยจะเกิดอาการสยิวกิ้วแบบนี้บ้าง
“คือฮยองครับ!!” ซึงฮยอนหันใบหน้าด้วยเวลาเสี้ยววิจนปลายจมูกเราสองคนห่างกันแค่ลมหายใจกั้น(ประมาณไหนวะเนี่ย) สี่ตาสบกันเนิ่นนานผมเห็นใบหน้าตัวเองอยู่ในดวงตาสีดำเหมือนกระจกของซึงฮยอน แล้วแรงโน้มถ่วงของโลกก็ดึงให้ใบหน้าผมลดต่ำลง ต่ำลงเรื่อยๆ แอบทำมุมด้วยองศาที่สี่สิบห้า เผยอริมฝีปากออกเล็กน้อยเปลือกตาค่อยๆหลุบต่ำลงเหมือนง่วงงุน ลมหายใจกระชั้นเหมือนคนหอบกำเริบของผมเกิดขึ้นพร้อมกับเวลาที่เหมือนหยุดนิ่งกลางอากาศ!
“ฮยอง...” เสียงแผ่วเบาของซึงฮยอนน้อยกระซิบชิดริมฝีปากผม
“หืมม...” ผมครางรับเสียงแหบต่ำ ดวงตาหรี่ปรือเรียบร้อยแค่ไม่กี่มิลเท่านั้นความฝันกำลังจะเป็นจริง!!
“ผมคิดว่า...” ซึงฮยอนยังพยายามเอ่ยต่อ
“ว่า...” เสียงตัวเองช่างเซ็กซี่ แหบห้าวปนนุ่มทุ้มได้ขนาดนี้ นายเคลิ้มหรือยังซึงฮยอน ฮยองเคลิ้มจะแย่แล้ว
“ผมชอบพี่แดซอง!!!”
...................................................................................................................................................................................................................................................อึ้ง!!รับประทาน คุณเคยไหม ผมเคยแล้วเมื่อวินาทีที่ผ่านมาหายใจออกไปสองครั้งจนลืมหายใจเข้า ขออีกครั้งดิ๊!! ฮยองได้ยินไม่ช้าดดด
“ผมคิดว่าผมชอบพี่แดซองล่ะ” ซึงฮยอนกลั้นใจพูดออกมา ผมกลืนน้ำลายเอื้อก!! บังคับใบหน้าที่เหมือนหนักเป็นกิโลออกห่างจากใบหน้าขาวใสตรงหน้า ซึงฮยอนนายเป็นน้องชายที่น่ารักมาก จนฮยองอดใจไม่ได้!! ทำม้ายยยยยย เจ้าตาตี่(กว่า)ฮยองคนนี้มันมีอะไรดีกว่า หา!!!!!!!!! ผมตะโกนก้องอยู่ในใจ ใบหน้าเหรอเหมือนคนปัญญาอ่อน นายเอาค้อนทุบหัวฮยองหรือเปล่าทำไม หัวมันหนักๆ มึนๆ ยังงี้อ่า.....
“อะอีกทีซิ” ผมกลืนก้อนแข็งๆ สะกดอารมณ์พลุ้งพล่านลงกลับเข้าไปข้างใน เงี่ยหูฟังด้วยใจจดจ่อ กลัวว่าจะหูเพี้ยนอีก
“ผม คิด ว่า ชอบ พี่ แด ซอง น่ะ ครับ” ชัดครับชัด สัญญาณดีมาก ผมอึ้งเงียบไปหกสิบวินาที ผมมองซึงฮยอนตรงหน้านอกจากรอยคล้ำสีจางใต้ตานายแล้วทุกอนูบนหน้านายล้วนขาวใส อยากถามมานานนายใช้โฟมล้างหน้ายี่ห้ออะไร เอ้ยยยยยยยย ผมบ้าไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ยไม่ได้ฟังผิดไปแน่ๆ ซึงฮยอนน้อยที่น่ารักของผมบอกว่าชอบเจ้าตาตี่ คัง แดซองงองององององององององององององ(แอคโค่)
“ทำไมเป็นแดซองล่ะ ตาตี่พี่ก็ตาตี่เหมือนกัน กล้ามเหรอพี่ก็กล้ามเหมือนกันนะอุ๊บ!” ผมเผลอหลุดความในใจออกได้ไงเนี่ย
“หา!! พี่ว่าอะไรนะครับ” ซึงฮยอนถามผมกลับเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ผมคว้าหมับที่ไหล่ของซึงฮยอนทั้งสองข้าง สองตาส่องประกายเจิดจ้ามากกว่าครั้งไหนๆ
“ฟังฮยองนะ ผู้ชายน่ะไม่มีอะไรดีหรอก ยิ่งตาตี่ๆ กล้ามโตๆ ยิ่งไม่ดี!!” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ “ผู้หญิงน่ะดีกว่าอยู่แล้ว!! ร่างกายบอบบางอ่อนนุ่ม ออดอ้อนออเซาะ ธรรมชาติสร้างมาแล้วอย่าไปฝืน!! เข้าใจ๊” ผมพูดเสร็จก็ตบบ่าซึงฮยอนหนักแน่นลอบปาดเหงื่อเย็นของตัวเองในใจ
“งะงั้นเหรอครับ” ซึงฮยอนแสดงสีหน้าว่าลังเลใจ “ตอนแรกผมกะว่าจะเข้ามาขอร้องฮยองให้สอน Kiss ซักหน่อยถ้าฮยองว่าแบบนี้ผมก็เข้าใจแล้วฮะ” ซึงฮยอนพูดจบทำผมอ้าปากพะงาบๆ “ขอบคุณฮยองมากๆ ที่แนะนำนะครับ” พูดจบซึงฮยอนก็ก้มหัวขอบคุณจากนั้นก็เดินยิ้มออกจากห้องไป ส่วนผม...ปากอ้าค้างคงกว้างพอที่จะยัดไอสครีมโคนใหญ่ๆเข้าไปทั้งอัน
ซึงฮยอน!!! กลับมาก้อนนนนนนนนนน(เสียงในใจ)
เดี๋ยวฮยองจะสอน Kiss ให้เอาม้ายยยยยยยยย(แอคโค่)
จากนั้นก็นั่งคิดได้หรือเสียฟระเนี่ย...เศร้าจริงตรู! ว่าแต่ซึงฮยอนชอบเจ้าแดซองตาตี่(กว่า)จริงเหรอ หรือกล้ามมันใหญ่กว่า(แอบเบ่งกล้ามตัวเองดู) สงสัยต้องเขาไปฟิตซักหน่อยแล้ว ฮึ่ม! ยอมไม่ได้ คัง แดซอง ฉันม่ยอมให้ซึงฮยอนชอบนายหรอก!!!!!
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น