BigBang: We belong together...[ Kwon Ji Yong]
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
Kwon Ji Yong : ผมพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากเงื้อมมือมาร เจ้าบ้า ชเว ซึงฮยอน อย่าให้พ่อหลุดไปได้นะจะเอาไม้หน้าสามฟาดให้สลบไปซักสามเดือนเลย
อะอุ๊ก!!
ลิ้นที่สอดลึกเข้ามาในปากทำให้สมองอันชาญฉลาดเริ่มประมวลผลอะไรไม่ได้ เรี่ยวแรงมากมายหายไปเหมือนถูกสูบออกจากร่างผ่านริมฝีปากแดงๆของซึงฮยอน ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างกายเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าช็อตจนร่างกระตุกเฮือกทุกครั้งที่มือร้อนๆ ข้างนั้นลูบผ่าน เปลือกตาหนักอึ้งเกินกว่าจะได้ขึงดุใส่ซึงฮยอนเพื่อคาดโทษหมอนั่น แต่มันคงไม่ได้สนใจหรอก เพราะซึงฮยอนที่ลดกายต่ำลงไปที่กลางลำตัวทำเอาผมไหวเยือกอย่างหวาดกลัวและคาดหวังในเวลาเดียวกัน เพราะผมรู้ว่าความรู้สึกสุดยอดนั้นเป็นอย่างไร
“มะไม่...ซึงฮยอน อย่า!” เสียงอ่อนแรงของผมพยายามประท้วงการกระทำของหมอนั้น กางเกงผ้ากำลังไหลลื่นไปตามขาทั้งสอง ผมเหลือกตาขึ้นมองซึงฮยอนที่ยิ้มเหมือนคนบ้าอย่างตกใจ หมอนี่มันเอาจริง!!!
“เฮ้ยยย!!~ อย่านะไม่เอา” ผมพยายามกระชากกางเกงที่รักกลับคืนมาที่เดิมแต่เหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อเจ้าซึงฮยอนรูดออกจากขาทั้งสองข้างของผมไปแล้ว ร่างกายผมที่เปลือยเปล่าเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวจ้อยที่ปิดบังลูกชายสุดที่รักเอาไว้ สายตาโลมเลียของซึงฮยอนจับจ้องเขม็งจนผมหดไปเหมือนกัน
“ซะซึงฮยอนนนนน” ผมเรียกชื่อหมอนั่นหวังเตือนสติก่อนมันจะหน้ามืดมาทะลวงด่านสุดท้ายของผม
ฟุ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงสุดท้ายที่บ่งบอกว่าชิ้นส่วนที่ปิดบังลูกชายได้หลุดลอยไปอีกชิ้นแล้ว
ซึงฮยอนเคลื่อนกายแทรกมาระหว่างขาทั้งสองข้างของผมแม้พยายามดิ้นหนีเท่าไหร่เหมือนจะซึงฮยอนจะตามติดมาเหมือนเงา
ม่ายยยย...
ผมส่ายศีรษะ รู้สึกถึงความกลัวของตัวเอง กลัวสายตาของซึงฮยอนที่จับจ้องร่างกายของในเวลานี้ กลัวความรู้สึกของตัวเองที่ขัดแย้งกับจิตใจ ร่างกายสั่นสะท้านไปกับสัมผัสรุกเร้าของคนที่ทรงกายเหนือกว่า ความเสียวซ่านปรากฏขึ้นทุกที่ๆ ซึงฮยอนแตะต้อง ปลายลิ้นร้อนๆ ลวกผ่านผิวกายบริเวณท้องน้อยจนผมต้องแขม่วเกร็งเอาไว้ทั้งพยายามกลั้นเสียงครางอย่างยากลำบาก มือใหญ่เอาแต่บีบเคล้นหน้าขาที่เหมือนไม่ใช่ขาของผม มันไร้เรี่ยวแรงและเหลวเป๋วไปหมดหากต้องยืนผมคิดว่าคงทำไม่ได้แน่
“อื้อออ...” เสียงครางลุดออกจากริมฝีปาก ผมซุกหน้ากับหมอนเพื่อระงับความอับอายนั้นเอาไว้ไม่อยากมองเห็นถึงรอยยิ้มของเจ้าบ้านั่น ไม่ต้องพอใจขนาดนั้นก็ได้โว้ยยย...
“นายชอบแบบนี้เหรอ...” ซึงฮยอนเอ่ยถามพร้อมกับก้มลงกัดเบาๆที่ยอดอกและกำลังเต้นระริกรอคอยการสัมผัสนั้นอีก ทั้งที่รู้สึกดี อยากคล้อยตามไปกับสัมผัสนั้น แต่น้ำตาที่หยุดไม่ได้ของผมกลับไหลลงอาบแก้มจนเปียกชุ่ม
เจ็บใจ!! ที่ตัวเองยินดีไปกับรสชาติที่ซึงฮยอนปรนเปรอ
เกลียดตัวเองที่พอใจแบบนั้นจริงๆ...
ผมกลั้นเสียงครางเอาไว้เมื่อรับรู้ความอบอุ่นที่กำลังกระตุ้นแก่นกายร้อนๆของตัวเอง มันคงขยายใหญ่จนน่าเกลียด มันน่าเกลียดที่เกิดความรู้สึกกับผู้ชายตรงหน้านี้
ชเว ซึงฮยอน!!
เค้ามีอำนาจเหนือร่างกายผมไปแล้ว...ปลายลิ้นร้อนๆ ยังลากผ่านท้องที่บิดเกร็งของผมลงสู่เบื้องล่าง
“มะไม่นะ!!” ทั้งที่ร่างกายรอคอย แต่ปากกลับรีบปฏิเสธเมื่อซึงฮยอนไล้ริมฝีปากเหนือความเป็นชายของตัวเอง ผมผงกศีรษะขึ้นมองซึงฮยอน หมอนั่นมันส่งยิ้มกวนให้ผม สายตาเข้มด้วยแรงปราถนาจับจ้องผมเอาไว้เหมือนซาตาน จนไม่กล้าแม้แต่หายใจ สายตาที่บอกผมว่า นายคอยดูให้ดีจียง! ทำให้ผมไม่กล้าหลบตามองไปทางอื่นได้แต่เบิ่งตามองการกระทำแสนเนิบช้าอย่างสุดทรมาน...
ซึงฮยอนก้มลงตามเดิมไล้ปลายลิ้นแทนมือที่โอบอุ้มแท่งเนื้อไว้ในทีแรก ทันทีที่ปลายลิ้นแตะสัมผัสร่างกายที่ตื่นเต้นยินดีก็สั่นสะท้านจนรู้สึกได้ ผมยังจ้องมองซึงฮยอนที่ค่อยๆไล้เรียวลิ้นจากส่วนปลายที่มีหยาดน้ำใสเอ่อคลอค่อยดูดกลืนมันเข้าปากแดงเรื่อนั้นจนมิด
“อ้า..อ๊ะ!!” ผมเผลอครางรับอย่างพอใจ และไม่สามารถหยุดมองริมฝีปากที่ขยับรูดขึ้นสลับลงอย่างเนิบช้านั้นได้เลย ตอนนี้ผมเลิกคิดแล้วว่าตัวเองน่ารังเกียจขนาดไหนที่ยอมรับสัมผัสที่น่าอายนี้จากผู้ชายคนนี้ ในใจลึกๆยิ่งไม่อยากยอมรับว่าพอใจมากกว่ายามโอบกอดร่างกายอ่อนนุ่มของผู้หญิงหรือแชยองก็ตาม
เชว ซึงฮยอนมอบความรู้สึกเหล่านี้ให้ผมทุกครั้ง แม้ไม่เคยเต็มใจ แต่ไม่กล้าปฏิเสธว่าไม่พอใจ!
“อือออ...” ซึงฮยอนขยับเพิ่งจังหวะขึ้นอีก พร้อมเหลือบสบเข้ามองตาผมที่จ้องเขาทุกการเคลื่อนไหว สายตาคมหลุบกลับไปที่เดิมอีกครั้งและยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านให้ผมด้วยการรูดขึ้นมาจนถึงปลายและดูดเม้มแรงๆ ส่วนหัวที่เป็นสีเข้มจัดมันกำลังปริเปล่งเหมือนจะระเบิดอยู่เต็มที่แล้ว ปลายลิ้นร้อนยังไล้เลียชิมรสชาติของผมอยู่จังหวะของซึงฮยอนให้ความรู้สึกสมใจ ไม่รู้มันไปฝึกกับใครมา...
“นายเลิกคิดฟุ้งซ่านน่า...” เสียงใหญ่ของไอ้บ้านั่นกระชากผมกลับคืนสู่ปัจจุบันอีก ตอนนี้ซึงฮยอนใช้มือขยับรูดแทนริมฝีปากที่กำลังคล้อยต่ำลงมา
เฮ้ยยยยย
ผมผวาเฮือกที่ซึงฮยอนทำท่าว่าจะจู่โจมริมฝีปากผมอีก ก็มันเพิ่งจะ...กับน้องชายผมไปอ่ะ ผมไม่ได้พิศวาสรสชาติตัวเองหรอกนะ ไม่เอ้า!!!! ผมพยายามเบี่ยงหลบเต็มที่แต่แรงบีบที่ท่อนล่างทำให้ต้องเผยอสูดปาดครางออกมา
“อา...อื้อ” สุดท้ายซึงฮยอนก็ได้จูบผมจนพอใจ ลิ้นเราเกี่ยวกระหวัดจนแทบหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ตอนนี้ผมโยนความรู้สึกผิดชอบทิ้งไปไกลแล้วในสมองสั่งการให้จูบตอบเร่งร้อนยาวนานเพื่อสนองความรู้สึกที่อัดอั้นแทบระเบิดของตัวเอง...
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ไม่....ความคิดนี้วาบเข้ามาอีก
“อยะอย่าซึงฮยอน”ผมพยายามผลักใบหน้าออกไปห่างๆ แต่แขนอ่อนปวกเปียกไม่ช่วยให้ได้ทำอย่างที่คิดเลย
“อย่าทำแบบนี้ ขอร้อง!!” ผมบอกซึงฮยอนปนเสียงสะอื้น “อื้อ...มะไม่นะ” ก่อนที่ตัวเองจะหลงวนไปกับพายุตัณหาผมรีบเตือนทั้งตัวเองและซึงฮยอน
“นายก็รู้สึกดี อย่าหลอกตัวเองจียง...ฉันจะกอดนาย”ซึงฮยอนกระซิบเสียงกระเส่า ผมหยุดพูดเพราะคงไม่สามารถห้ามซึงฮยอนและตัวเองได้อีกแล้ว ท้องผมบิดเกร็งทุกครั้งที่รู้สึกเหมือนคลื่นใกล้ทะลายออกมานอกกำแพง ซึงฮยอนเร่งจังหวะที่มือให้เร็วกว่าเดิม ร่างกายผมแทบทุกซอกทุกมุมได้รับการสัมผัสจากริมฝีปากนั้น
“จะทนไม่ไหวแล้ว...”เสียงซึงฮยอนแหบกระเส่ามาก ผมรู้สึกถึงท่อนเนื้อขนาด...!! กำลังถูกับท่อนขาข้างหนึ่ง
ผมอยากดิ้นหนีการกระทำนั้นของหมอนั่นแต่มือของซึงฮยอนกำลังจะทำให้ผมไปสวรรค์! ผมคิดไม่ออก เลือกไม่ถูก รู้แต่ว่า สมองหมุนติ้วราวกับลอยคว้างออกนอกวงโคจรโลก ดวงตาพร่าพรายไปชั่วขณะหนึ่งและโลกสว่างจ้าจนไม่สามารถจับจ้องอะไรนอกจากแสงสีขาว...
“อ๊า!!” ร่างพลันโล่งสบายพร้อมกับการกระตุกร่างเฮือกใหญ่ ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆของตัวเองที่ไหลเปรอะเปื้อนหน้าท้อง ใบหน้าซึงฮยอนลอยอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่แดงก่ำ คิ้วเข้มขมวดอย่างข่มกลั้น ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง พยายามกลั้นกับความต้องการของตัวเองเต็มที่ ผมมองแล้วได้แต่คิดว่า
ฉันเห็นใจนายนะซึงฮยอน
แต่...แบล็คเวอร์จิ้นของฉันนายอย่าเอาไปจะได้มั้ย
เมื่อได้ปลดปล่อยเรี่ยวก็เริ่มมาผมผลักสุดกำลัง เวลาผู้ชายหื่น มักจะมีแรงมากกว่าเดิมสิบเท่า...อันนี้ผมเห็นด้วยสำหรับเจ้าซึงฮยอนที่กำลังดึงทึ้งเสื้อผ้าเองออกอย่างน่ากลัว มันจะรีบไปไหน ผมกลัว...ผมมองเจ้านั่นจัดการตัวเองจนเหลือแค่ยีนส์ที่ปลดกระดุมแล้วทุกเม็ด!
“เฮ้ย!!!” ผมตะกายร่างหนีก่อนจะโดนพายุหื่นโหมใส่ ซึงฮยอนคร่อมร่างผมเอาไว้ไม่เหลือทางรอดให้อีก
“อื้อออ...พะพอ อุ๊ฟ” ผมถูกประกบปิดกลั้นเสียงประท้วง ซึงฮยอนดุนดันลิ้นกลับเข้ามาอีกจนได้ ผมไม่ยอมเคลิ้มตามง่ายๆอีกแล้ว (ขึ้นสวรรค์คนเดียวแล้วนิ) ซึงฮยอนใช้มือข้างหนึ่งดันขาผมให้แยกออก โอ้...ม่ายยยยยยย ผมตะโกนร้องในใจ ดวงตาเบิกโพลงเพราะความกลัวเกาะกุมสมองและจิตใจผมไปหมดแล้ว ร่างกายแข็งเกร็งจนเหมือนท่อนไม้
“ชู่ววว...ใจเย็น” บ้านแกสิ! ใครจะใจเย็นได้วะจะโดนทิ่มตูดอยู่แล้วไอ้บ้าผมอยากด่ามันออกไปอย่างนั้น แต่ปากไม่ว่าง เจ้านั้นมันเล่นไม่ยอมปล่อยริมฝีปากผมให้เป็นอิสระเลย ผมพยายยามใช้เท้าเตะเข้ากับลำตัวหนาของซึงฮยอน แต่...
!!!!!!!....สัมผัสเย็นๆจากปลายนิ้วมือกำลังไล้แผ่วเบาที่ตรงนั้น...ผมกระตุกร่างถอยห่าง หวาดกลัวต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้น ซึงฮยอนบดจูบหนักหน่วงไม่ให้ผมได้คิดอะไรอีก แต่ตอนนี้แค่คิดน้ำตาแทบไหล ...กลัว!!! คือสิ่งเดียวที่ดังก้องกังวานในสมองผม
“จียง จียง...ฉันรักนาย”
“จียง จียง...ฉันรักนาย”
“จียง จียง...ฉันรักนาย”
“จียง จียง...ฉันรักนาย”
“จียง จียง...ฉันรักนาย”
“จียง จียง...ฉันรักนาย”
ซึงฮยอนกระซิบคำๆนั่นอยู่ข้างหู ผมตะลึงจนลืมนึกถึงนิ้วยาวที่กำลังแทรกเขามาในร่างของตัวเอง!!
“อะโอ้ยยยย” ผมแหกปากลั่น “มะไม่เอาออกไปซึงฮย...อื้อออ” เป็นซึงฮยอนที่ปิดกลั้นเสียงผมเอาไว้อีก ความอึดอัดทรมานรุกรานด้านหลังช้าๆ ซึงฮยอนขยับนิ้วเป็นหวะๆ ในสมองผมมีแต่ความหวาดกลัวกับคำบอกรักจากคนที่ทาบทับอยู่...
“จะเจ็บ...อื้อ...”นั่นเป็นคำสุดท้ายที่ผมมีโอกาสได้พูด เพราะทุกครั้งที่ผมจะส่งเสียงอะไรออกมาเจ้าบ้านั่นจะต้องปิดปาก(ด้วยปากของมัน)ผมทุกครั้งไป ที่ยอมให้เล็ดลอดมามีแค่เสียง...
“อา!....อือ...อึ้ก!!!” ...ครางเท่านั้น T^T ผมที่พยายามเอาตัวรอดมากแค่ไหนก็ไม่พ้นที่นิ้วเจ้าซึงฮยอนยังขยับเป็นจังหวะเพิ่มความเจ็บแสบทุกการเคลื่อนไหว นี่แค่นิ้ว! ผมยังแทบตายถ้าเป็น...ของซึงฮยอนผมคงได้ตายจริงๆ (เว่อร์)
ผมรู้สึกว่านิ้วที่สอดอยู่ในร่างมันเพิ่มขึ้น...ซึงฮยอนยังคงทำหน้าน่ากลัวเหมือนเดิม ตอนนี้ผมหมดแรงสู้แล้ว สำนึกว่าคงไม่รอดแน่! ความเจ็บแสบจากตรงนั้นเตือนให้ผมต้องเกลียดซึงฮยอน...
“จียง จียง...ฉันรักนาย” ...แต่คำนี้ ทำให้ผมต้องซุกหน้าลงกับหมอนใบโต ไม่รู้ว่าควรจะโกรธ เกลียด หรือ อายดี...ในที่สุดการทรมานทางร่างกายก็สิ้นสุดลง ผมแอบถอนใจออกมาอย่างโล่งอก แต่...ผมคิดผิดเพราะแค่เสี้ยววิผมก็บางได้สิ่งมาแทนที่...ทรมานมากกว่า ของจียงที่จ่อเข้ามาช้าๆ กดส่วนปลายเข้ามาที่ด้านหลังผมแม้พยายามขยับหนี ซึงฮยอนกลับจับข้อเท้าทั้งสองข้างของผมเอาไว้เหมือนรู้ทัน...ผมว่ามันคงทำกับผู้ชายแล้วแน่เลยถึงเชี่ยวขนาดนี้
“อั้ก!!!...อะเอาออกไป ฮือๆ” ผมแหกปากร้องปล่อยน้ำตาออกมาอีก วันนี้ผมเสียน้ำไปเยอะนะเนี่ย...ผมรู้สึกถึงของจียงที่แทรกเข้ามารวดเดียวทั้งหมด ช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดกำลังรุกคืบเข้ามาหาผม ความชาที่เริ่มคลายลงมีแต่ความปวดเข้ามาแทนที่รู้สึกแต่ว่าที่ตรงนั้นเต้นตุบๆ
“จะจี ซื้ดดดดดดด...” เสียงใหญ่ครางชื่อผมออกมา ซึงฮยอนค้างอยู่ในท่านั้นนานพอสมควร ผมเอาแต่ซุกหน้ากลั้นความเจ็บเอาไว้เพราะไม่อยากให้ไอ้บ้านั่นสมใจ!
“จียง...อา ของนายดีจังเลย...” ซึงฮยอนครางบอกผมแล้วเริ่มขยับหามุมเพื่อให้มันเข้าที่เข้าทาง แล้วจังหวะเนิบๆ ก็ตามมาเพื่อเพิ่มความเจ็บทรมานให้ผมอีก ทุกครั้งที่ซึงฮยอนขยับผมอยากสลบไม่เรื่องรู้ราวให้มันจบๆซะที รู้แต่มันปวดแสบปวดร้อนมาก ครึ่งล่างเหมือนไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป...ซึงฮยอนขยับเป็นจังหวะอยู่พักใหญ่ร่างผมสั่นสะเทือนทุกครั้งที่แรงกระแทกนั่นปะทะเข้ามา น้ำตาไหลพรากไม่ได้ช่วยให้หายเจ็บเลยซักนิดแต่ไม่รู้ทำไมมันถึงไม่ยอมหยุดไหล
“จียงจียงจียง!!!” ซึงฮยอนกัดฟันเรียกชื่อผมอีกกระตุกร่างและเกร็งค้างอย่างนั้น แล้วน้ำอุ่นๆก็ไหลเข้ามาในร่างกาย อุ่นวาบเข้าไปถึงท้องน้อยรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่ทะลักเข้ามาไม่ขาดสาย ซึงฮยอนยังส่งแรงกระแทกเข้ามาอีกก่อนจะนิ่งไปพร้อมกับฟุบร่างลงบนตัวผมที่นอนแข็งเกร็งอยู่เหมือนเดิม...
“ออกไป!!!” ผมกัดฟันตะคอกใส่คนที่นอนแช่อยู่บนตัวผม ซึงฮยอนยันกายขึ้นมองหน้าแต่ผมไม่ยอมมองตอบหรอก เกลียดหน้ามันมาก
“อืม...”หมอนั่นรับคำง่ายมาก และค่อยๆถอนกายอันใหญ่โตออกไป ผมสะดุ้งเฮือกเพราะมันเจ็บและแสบเข้าไปถึงสมองเลยครับ ของเหลวเหนียวเหนอะที่ไหลตามออกมาตอกย้ำความน่าสมเพชให้ผมอีก ทั้งที่พยายามกัดฟันลุกขึ้นพยุงกายตัวเองขึ้นแต่แรงก็หายไปหมด ผมอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอเฝ้าแต่ถามตัวเอง ทั้งที่เป็นผู้ชายแต่สู้แรงผู้ชายไม่ได้ ทำไม...แล้วผมจะเกิดมาเป็นผู้ชายทำไมวะ!! คิดแล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาอีก เจ้าซึงฮยอนนั่งนิ่งเอาแต่มองผมที่กระดึ๊บๆ ไปที่ข้างเตียงหวังจะพาตัวเองไปห้องน้ำเพื่อล้างคราบทุเรศๆ ออกจากร่างกาย ทุกครั้งที่ขยับเหมือนตรงนั้นโดนเสียดแทงจนไม่อยากขยับอีกได้แต่นอนนิ่งที่ริมเตียง ยอมแพ้แล้วตอนนี้ผมมันไร้ค่า ไร้เรี่ยวแรง ต่อสู้กับตัวเอง และปีศาจที่บังคับกอดร่างกายผม และปีศาจตัวนั้นก็เดินมาอุ้มผมเข้าไปห้องน้ำ แม้อยากประท้วง แต่ผมต้องการไปที่ห้องน้ำจริงๆ เลยได้แต่เฉยปล่อยให้ซึงฮยอนทำความสะอาดร่างกายผมอย่างเบามือ ระหว่างเรามีแต่ความเงียบปกคลุม บอกตามตรงตอนนี้ผมไม่อยากพูดกับเจ้าบ้านั้นเลย ไม่อยากมองหน้ามัน(แม้ว่าจะหล่อแค่ไหน) ผมเลยเลือกที่จะมองไปที่อื่นที่ไม่ใช่ซึงฮยอน
ซึงฮยอนอุ้มผมกลับมานอนที่เตียงอีกครั้ง และจัดการใส่เสื้อผ้าให้เสร็จสรรพตัวหมอนั่นเองก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย พอผมเอนลงที่เตียงก็สัมผัสถึงผ้าปูที่นอนที่เปียกชื้น ผมรู้ว่านั่นคืออะไร จึงขยับหนีมันอย่างรังเกียจเพราะไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว ตอนนี้ใจผมเหนื่อย ร่างกายผมเจ็บปวด ผมไม่อยากคิดแล้วว่าซึงฮยอนทำแบบนี้เพื่ออะไร...คำรักนั้นใช้เพื่อที่จะครอบครองร่างผมยังงั้นหรือเปล่า...ผมเลิกฟุ้งซ่านและปิดตาลงหวังเหลือเกินว่า พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า อะไรที่เกิดขึ้นเมื่อกี้จะเป็นแค่ความฝัน...ร่างซึงฮยอนลดลงเคียงข้างพร้อมกับเอื้อมแขนมาโอบกอดเอาไว้ ผมไม่มีแรงขัดขืนต่อต้านแล้วจริงๆ เลยปล่อยให้มันกอดจนพอใจ ผมเลิกหวังแล้วหลับตาลงเพื่อลบรอยเจ็บปวดที่เพิ่งเกิดขึ้นลืมออกไป...บ้างก็ยังดี
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫B♂gB♫ng▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น